“Άφησέ με να πνιγώ στην σκοτεινή θάλασσα του έρωτα σου…”
“Πώς να πετάξει το μυαλό; βαρίδια είναι ζωσμένο, με λάσπες κι αναθέματα παλεύει κάθε μέρα…”
“Οι Συμπληγάδες κλείσανε και έμεινες απέξω το όνειρό σου να θωρείς αλλά να λες θ’ αντέξω…”
“Γιατί γύρω μου μόνο θάνατος υπάρχει… Και η ζωή μετατρέπεται σε φυλακή σε έναν κόσμο που σε σκοτώνει καθημερινά…”
“Αχ αυτή η δημοκρατία! Είναι βαμμένη τηλεπερσόνα τις «ήσυχες μέρες» βαμμένη τηλεπερσόνα όλες τις μέρες καμιά φορά χωρίς προσχήματα και μπογιά.”
Κυριακή, βράδυ αποκριάς κι αστραποβόλησε ο ουρανός εδώ και κει στις πόλεις μας. Να ’ταν από γιορτή, από χαρά..;
“Ενώ η ιστορία έχει κλείσει: Τ’ αυτιά της Τα μάτια της (Και βαριεστημένη…) Ξεσκίζει τα μελλοντικά σενάρια, που της πλασάρουν, οι παγοπώληδες της ελπίδας.”
“Δεν υπάρχουν περιθώρια για αναβολή της μάχης. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για ανοχή και καθυστερήσεις. Δεν επιτρέπονται ολιγωρίες και αδράνεια. Ο εχθρός προχωρά ακάθεκτος…”
“Τα μάτια του κοίταζαν κουρασμένα στα ρούχα του η σκόνη της δουλειάς στο πρόσωπο ο ιδρώτας της προσπάθειας χαραγμένη στο μέτωπο η ζωή η κούραση στην τσέπη τσακισμένη…”
Δυο τραγούδια της Ζωής Καραπατάκη
