“Ενώ η ιστορία έχει κλείσει: Τ’ αυτιά της Τα μάτια της (Και βαριεστημένη…) Ξεσκίζει τα μελλοντικά σενάρια, που της πλασάρουν, οι παγοπώληδες της ελπίδας.”
“Δεν υπάρχουν περιθώρια για αναβολή της μάχης. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για ανοχή και καθυστερήσεις. Δεν επιτρέπονται ολιγωρίες και αδράνεια. Ο εχθρός προχωρά ακάθεκτος…”
“Τα μάτια του κοίταζαν κουρασμένα στα ρούχα του η σκόνη της δουλειάς στο πρόσωπο ο ιδρώτας της προσπάθειας χαραγμένη στο μέτωπο η ζωή η κούραση στην τσέπη τσακισμένη…”
Δυο τραγούδια της Ζωής Καραπατάκη
“Σου τον έφεραν χαράματα Ένα χειμωνιάτικο πρωινό Που κανείς δεν είχε λόγο Να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι…”
“Για κάθε αδικία. Για κάθε καταπίεση. Για τον κάθε ασυμβίβαστο άνθρωπο. Δεν είναι έρωτας…”
“Οι καινούργιες χρονιές του άγνωστου η ανατριχίλα και των αγώνων των λαών η πολύτιμη σκυτάλη ακούς φωτιά;” Κι εκείνη άναβε περισσότερο.
“Καταμεσής στο πέλαγο χλόμιασε η αγωνία. Σε κάποια όχθη αντικρινή λιάζεται επισφαλής προορισμός. Ξεμαλλιασμένη η ελπίδα αρπάχτηκε στις βυθισμένες άγκυρες…”
“…δεν χωράμε στα ακριβά τραπέζια των περιστάσεών σας. Δεν χωράμε στα πανηγύρια του μικροαστισμού σας. Και ούτε θέλουμε να χωράμε…”
