Α, φίλε καημένε Σε περίμενε ο έρωτας η ζωή σε περίμενε Δεν πρόλαβες να χαρείς ν’ αντισταθείς δεν πρόλαβες.
Έγινε η καρδιά μας πέτρα που θα κουβαλήσουν στα ξερονήσια του αύριο
Ακόμη κι αν ένας λείπει άδικα όλοι είμαστε μόνοι στη γιορτή και το θρήνο
Στη διάρκεια αυτής της σύντομης στιχομυθίας, η χερούκλα του ακάθεκτη συνέχιζε να μεγαλουργεί. Με την ανάλογη, την…απαιτούμενη βία τράβηξε το κλωνάρι που το στόλιζαν όχι ένα μα ίσα με τέσσερα πέντε εκθαμβωτικά τριαντάφυλλα και το κατακρεούργησε.
Ποιος τιμωρός αναίτια θα σε δικάσει ο νόμος στα εύκολα, πάντα έχει σημασία
“Γράφω για τον κόσμο που με φοβίζει Γράφω για τον κόσμο που θέλω να αλλάξω Είναι ο άνθρωπος που με εξοργίζει Μα κι αυτός που θέλω να αγκαλιάσω…”
Ίσως να μοιάζει με μανιφέστο και όχι κάτι άλλο. Όμως ζούμε μια εποχή που θυμίζει έντονα αρχές του 20ου αιώνα. Με τις πράξεις μας οφείλουμε να αντισταθούμε.
Φωνάζουν οι λαοί σταματήστε τους φόνους μην κωφεύετε η σιωπή είναι συνενοχή
Ταγμένο στις εξεγέρσεις που έρχονται…
“Δεν υπάρχει το απόλυτο σκοτάδι Είσαι καταδικασμένος να ελπίζεις!”
