Δυστυχώς θα πεθάνουμε νωρίς Δίχως να γευτούμε την ελπίδα Ούτε καν να να χαζέψουμε από μακριά τα όνειρα Ήταν ακριβά και μας τα πήραν
“Μόνο αυτή η φωνή μου που πνίγει ό,τι μέσα μου υπάρχει. Να βγει και να φωνάξει! Πως εγώ τουλάχιστον θα το παλέψω!…”
Έξω γιορτή, ο κόσμος γλεντά, μα πώς μπορείς να διασκεδάσεις;
Άκου πώς χαμογελάνε Το ακούς; Είναι ο ήχος της αλήθειας
“Αν είμαστε, όσοι είμαστε ακόμη άνθρωποι, σ’ αυτό το λοκ ντάουν, πρωτεύει το χρέος μας ν’ αντισταθούμε…”
Είσαι ξεχωριστός γιατί είσαι με εκείνους που ζουν και πεθαίνουν για να παλεύουν για τα δυο σου παιδιά και τα παιδιά του κόσμου
Παύλος Φύσσας τ’ όνομά του Και στη ματιά του η λεβεντιά Τραγούδια είχε στα χείλη του Και στην ψυχή του ομορφιά.
Μα αυτές οι σκιές το δικό μας διάστημα κατέκτησαν του χτες. Κοσμοναύτες άφησαν αιμάτινα αχνάρια σε Αιγαιακές πετριές, του πορφυρού Ήλιου τις κηλίδες δεικτοδοτώντας για τις επόμενες γενιές.
Τελικά πίστη που δεν στεριώνει είναι άχυρο.
Ψάχνουμε για σταγόνες καλοσύνης βουτηγμένοι στον ωκεανό της αδικίας. Τα δάκρυα μου σήμερα έχουν το όνομα αυτών που αδικήθηκαν.
