Παύλος Φύσσας τ’ όνομά του Και στη ματιά του η λεβεντιά Τραγούδια είχε στα χείλη του Και στην ψυχή του ομορφιά.
Μα αυτές οι σκιές το δικό μας διάστημα κατέκτησαν του χτες. Κοσμοναύτες άφησαν αιμάτινα αχνάρια σε Αιγαιακές πετριές, του πορφυρού Ήλιου τις κηλίδες δεικτοδοτώντας για τις επόμενες γενιές.
Τελικά πίστη που δεν στεριώνει είναι άχυρο.
Ψάχνουμε για σταγόνες καλοσύνης βουτηγμένοι στον ωκεανό της αδικίας. Τα δάκρυα μου σήμερα έχουν το όνομα αυτών που αδικήθηκαν.
“…Και φίδια πολλά φίδια φέτος στις ξερολιθιές…”
Το ανάθεμα ακούστηκε μέχρι το καφενείο της γωνίας κι έτσι έγινε κι έπαψε ο καυγάς μεταξύ του χρεοκοπημένου βιοτέχνη και του καφετζή που δεν δεχόταν να του κάνει βερεσέ καφέ.Συμφώνησαν αμέσως: “Δεν σεβόταν ο Στάλιν την ιδιοκτησία και τον κόπο των ανθρώπων”.
Για εσάς γράφω που ζήσατε μόνο χειμώνες ταπεινωτικούς με τη λύπη μόνη ζεστασιά στις φλέβες – αλλοδαποί μέσα στο ίδιο σας το σώμα.
“Έγραψαν πολλοί για το σκάκι ο Αναγνωστάκης, ο Καβάφης, ο Στασινόπουλος, ο Μπόρχες· ωραία ποιήματα δε λέω εγώ όμως προτιμώ την παρτίδα…”
Το λιάτικο με το θραψαθήρι/Ζωγραφίζουν τις καμπύλες σου…
– Λοχία!!! τον φωνάζει η αντάρτισσα. – Τι θέλεις συναγωνίστρια; – Αν έχεις αρχίδια, έλα εδώ να με γαμήσεις ρε μαλάκα, του λέει αυτή. Μούγκα ο Λοχίας μπρος στην αυστηρότητα και την ειρωνεία της φωνής της αντάρτισσας. Γέλια ειρωνικά οι φαντάροι με το πάθημα του λοχία τους ο οποίος με την ουρά στα σκέλια το φυσούσε και δεν κρύωνε.
