“…Γίνεται ο σεισμός που ταράζει τα θεμέλια, Μιας πολυκατοικίας που τα υπόγεια ζητάνε λίγη θέα. Γίνεται σύνθημα γραμμένο σε τοίχο κατάλευκο Capitalism means I can’t breathe…”
Ένας ακούραστος εργάτης στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος (Μέλος στο Συνδικάτο Μετάλλου), που ύψωσε ανάστημα απέναντι στον φασισμό. Ο Killah P που δεν δίστασε να σκοτώσει το παρελθόν για να μην αφήσει το χθες να τον ξοδέψει και να ξεκινήσουν όλα από την αρχή.
Μία σκεπτόμενη σιωπή με τριβελίζει και σε διαρκή αγρυπνία βρίσκομαι. Εκνευριστικός στους τυπολάτρες Αφού η αλήθεια υπάρχει χύμα στο ατίθασο.
“…Θ’ ανάψω το θυμιατήρι να μυρώσει ο τάφος σου Άλλωστε πάντοτε περπάταγες την άνοιξη Μες στις πασχαλιές ……………………………………………………………. Θ’ ανάψω φύλλα δάφνης να γεμίσει δόξα ο ουρανός.”
Το ξυπνητήρι ήχησε την καθορισμένη ώρα. Στις επτά. Η Β. μητέρα και καλή νοικοκυρά πετάχτηκε από ένα κακό όνειρο και βρέθηκε τρομοκρατημένη στην κουζίνα.
Ονομάζομαι τάξη Είμαι μυριάδες κύριοι Δικαστές και ζητώ να τους δικάσετε. Καταδικάστε τους σε αφανισμό κρεμάστε τους με το κόκκινο νήμα που ξετυλίγεται από τις καρδιές αυτών που πέθαναν πριν από μένα/ είναι μυριάδες.
Το παρόν κείμενο γράφτηκε κατά την περίοδο του αναγκαστικού εγκλεισμού -λόγω covid19- με αφορμή κάποιες εικόνες από το φωτογραφικό έργο του Θεοδόσιου Μπούνου. Αυτός είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη, να σου ανοίγει δρόμους στη σκέψη, χωρίς περιορισμούς, να σου δίνει το δικαίωμα να ονειρεύεσαι και να φτιάχνεις τις δικές σου ιστορίες.
Και πάλι ο δούρειος ίππος κάτω απ’ τον ήλιο και τα χελιδόνια σανίδα τη σανίδα καρφί το καρφί κατασκευάζεται. Μαθημένη όμως από καρφιά δεν ξεγελιέται η Άνοιξη!
Οι καλύτερες μέρες μου κάπου χάθηκαν. γρατζουνιές από σκέψεις. ρινίσματα από επιθυμίες. μίλησα με λόγια. με σιωπές. με πράξεις. μίλησα με χαμόγελα. πιο μετά θα βγάλω τα σκουπίδια. έχω κι εκεί κάποια κομμάτια μου.
“Στην καλύβα πέρα έγινε η σύναξη Μόλις το σύνθημα δόθηκε…”
