“Πεταμένα τα λουλούδια της στον δρόμο, δεν πρόλαβε να τα μυρίσει, έφυγε νωρίς, βιαστικά, σχεδόν σα φάντασμα, πατώντας επάνω στη φρεσκοστρωμένη άσφαλτο…”
“Έσπασες τη βιτρίνα τους κι ας το ‘ξερες ρε Zackie ήσουν μια δόση καθαρή σ’ ένα ντουνιά πρεζάκι…”
“…αυτοί που σου αφαίρεσαν την ζωή ελπίζω να μπουν φυλακή, εκεί θα έχουν, πολύ καιρό να σκεφτούνε, για μια ζωή οι τύψεις να τους τρώνε, ύπνο να μην έχουνε, πλέον τα βάσανα, για σένα τελειώσανε, αλλά για αυτούς, μόλις τώρα ξεκινάνε”
“…Κι όσοι παλεύουν με την μοναξιά, προσπαθούν να κρατηθούν από τα απομεινάρια του καλοκαιριού Πρώτου παγώσει την ψυχή τους ο χειμώνας”
“Εκεί μακριά στο πέλαγος μου δείχνουν τα σημάδια Μάνες απαρηγόρητες στου ερέβους τον γκρεμό Τη θάλασσα να υψώνεται να πνίγει στα σκοτάδια Ψυχές ανυπεράσπιστες που ψάχνουν ριζικό…”
“…αλλά ο κόπος του, από χρόνο σε χρόνο λιγότερα αξίζει, το εισόδημά του όσο πάει λιγοστεύει, το ψωμί που με τόση δυσκολία βγάζει, όλο και περισσότερο μικραίνει, είναι ολοφάνερο ότι κάποιος τον ληστεύει.”
“Κι αν μόνο ένας, πούνε, πως κάηκε, κι εσύ μ’ απάθεια κατανεύσεις, συλλογίσου! πως κάτι μέσα σου μηδενίστηκε, για να φτάσεις να απαντάς σ’ ανθρώπου κραυγή με τη δική σου σιωπή…”
Στα δάση και στις ερημιές Φυλάω τα παιδιά μου Κι όσα ενέχυρα παλιά Τα παίρνω για σπαθιά μου
“…αυτοί οι άνθρωποι δεν έριχναν βόμβες, αλλά νερό, όμως το αεροπλάνο τους τσακίστηκε, σε ένα βουνό…”
“Ήρθε η Ηλέκτρα αποβραδίς απ’ όλα τα μπλόκα ξεγλιστρώντας σαν να ‘θελε στον κόρφο της να σε κρύψει στ’ ανοιχτό της πουκάμισο ανέμιζαν τα πρώτα σημάδια λευτεριάς Μην είδατε την Σωτηρία;…”
