Ο άνθρωπος ήθελε λίγη δόξα. Είναι τόσο χαριτωμένο πραματάκι αυτή η δόξα, η οποιαδήποτε δόξα! Τη ζήτησε επιμόνως από την πρώτη του νεότητα. Είχε όμως συνεχείς και απρόβλεπτες αποτυχίες…

Κι όταν θα σε συναπαντήσω ξανά πολύπαθε σύντροφε στο επόμενο σταυροδρόμι της ζωής μας,  να σταθώ αυτή τη φορά άξιος, δυνάμενος και αποφασισμένος, σε τούτη την κορύφωση των αδικαίωτων αποφάσεων που όμως πρέπει πάραυτα να δικαιωθούν από την αναγέννηση, από την ανάταση κι από τον ανελέητο αγώνα των παραδαρμένων, των πτωχευμένων και των ηττημένων. 

“…οι ανθρώποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε:
οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κ’ οι Σάντσοι ακολουθάνε!”…

Κι όμως υπάρχουν εκείνοι που εργάζονται μεθοδικά και αόρατα για μιαν άλλη ζωή, λίγοι προς το παρόν και ακόμα πιο λίγοι αυτοί που το διαισθάνονται…

Αυτή ήταν μια από τις άγρυπνες νύχτες του Τζορτζ. Έρχονταν αμέσως μόλις τελείωνε την ανάγνωση ενός ενδιαφέροντος μυθιστορήματος και έμενε ξαπλωμένος και φανταζόταν  πως όλα αυτά τα πράγματα συνέβαιναν στον ίδιο…

“Ο Φιλύρας είναι ο πιο πηγαίος απ’ όλους, παλιούς και νεότερους, λυρικός ποιητής της γενιάς του. Φυσικό στοιχείο, αυθόρμητος, ασύνδετος, υπέρλογος, έξαλλος.”

Ρίτσο Ελύτη Σεφέρη και Νερούδα
Σαν τετραβάγγελο ύψωσε από ωραία πύλη…

“Έρμη θάλασσα
Που η στεριά μέσα σου βαθαίνει
Ρίξε λίγο φως
Με τα παιδιά σου
Με τ’ άσπρα κύματά σου
Με τους ποιητές σου
Στα πέλαγα γεννημένοι…”

…εις των αιώνων τους αιώνες

“Εκείνος που μας έφυγε,
θυμάται το Σεπτέμβριο στην Ιρλανδία,
την παλιά μας Κύπρο και την Αφρική.
Ευλογεί την ρωμιοσύνη και 
τη φορά στερνό του ρούχο…”