«Ω, σήκω, καπετάνιο μου, ν’ ακούσεις τις καμπάνες! Για σε ανεμίζουν φλάμπουρα και σάλπιγγες ηχάνε, για σε λουλούδια φέρνουνε και στέφανα και δάφνες…»
Σαν σήμερα, στις 30 του Μάη 1977, έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, κριτικός, πεζογράφος Βασίλης Ρώτας. Το μεγάλο σχολείο για εκείνον ήταν η φτώχεια, αλλά μέσα σε αυτήν δεν υπήρχε μιζέρια, υπήρχε πνευματικότητα και θέληση για αγώνα…
Στη διάρκεια αυτής της σύντομης στιχομυθίας, η χερούκλα του ακάθεκτη συνέχιζε να μεγαλουργεί. Με την ανάλογη, την…απαιτούμενη βία τράβηξε το κλωνάρι που το στόλιζαν όχι ένα μα ίσα με τέσσερα πέντε εκθαμβωτικά τριαντάφυλλα και το κατακρεούργησε.
Το αποτέλεσμα ήταν μια άσκημη πόλη σαράντα χιλιάδων κατοίκων, χτισμένη σε μιαν άσκημη κόχη ανάμεσα σε δύο άσκημα βουνά, βρωμισμένα από πάνω ως κάτω απ’ τα ορυχεία. Πάνωθέ της απλωνόταν ένας ουρανός βρωμιάρης, λες κι είχε και δαύτος βγει από τις τσιμινιέρες…
Το Γεράκι της Μάλτας κατέχει κεντρική θέση στο έργο του Ντάσιελ Χάμετ, είναι το γνωστότερο και ίσως το καλύτερο βιβλίο του Αμερικανού κομμουνιστή συγγραφέα. Το έργο αυτό έβγαλε οριστικά τον Χάμετ απ’ το γκέτο της αστυνομικής λογοτεχνίας και τον καταξίωσε σαν λογοτέχνη.
Ποιος τιμωρός αναίτια θα σε δικάσει ο νόμος στα εύκολα, πάντα έχει σημασία
“Γράφω για τον κόσμο που με φοβίζει Γράφω για τον κόσμο που θέλω να αλλάξω Είναι ο άνθρωπος που με εξοργίζει Μα κι αυτός που θέλω να αγκαλιάσω…”
Πέτρα η καρδιά του Μεγάλη μα οπλίζει Μικρή σφεντόνα
Δεν ήταν μαυραγορίτης ο κυρ Σπύρος, για τον άλλον δεν ξέρω. Τούς μεγάλους μαυραγορίτες που συνεργάζονται μαζί τους, που ρουφάνε το αίμα μας και θησαυρίζουν, ούτε που τούς αγγίζουν. Υποκριτές κι εγκληματίες!
“…όρκο βάνω στα μάτια τους δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι… θ’ αντιστέκομαι!!!”
