Και η κοπέλα, ολόχρυση, έμεινε άφωνη μπρος στα πήλινα ανθρωπάκια που η δυστυχία είχε μεγαλειωδώς σμιλέψει και που για την ώρα ήταν καθισμένα σε καρέκλες στην κουζίνα, μα που ήταν χτες και που θάναι αύριο οι εκτελεστές. Και οι εκτελεσμένοι…

“Αν άκουσες το κλάμα κι απ’ την άλλη δεν γυρνάς
Ύψωσε ανάστημα σε αυτά και στα άλλα κτήνη
Αύριο ίσως την πόρτα σε σένα να χτυπάν…”

Ίσως να μοιάζει με μανιφέστο και όχι 
κάτι άλλο. Όμως ζούμε μια εποχή που 
θυμίζει έντονα αρχές του 20ου αιώνα. 
Με τις πράξεις μας οφείλουμε 
να αντισταθούμε.

Σαν σήμερα, στις 19 του Μάη 2008, έφυγε από τη ζωή ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, πολυγραφότατος σπουδαίος πεζογράφος,  από τους κορυφαίους της μεταπολεμικής γενιάς, μελετητής και μεταφραστής της Ρωσικής Λογοτεχνίας.

Χο Τσι Μινχ (19.5.1890-2.9.1969) – Χοσέ Μαρτί (28.1.1853-19.5.1895): Μαρξιστές, επαναστάτες κομμουνιστές, αισθαντικοί ποιητές, φωτισμένοι ηγέτες. Άσβηστοι φάροι στη μέση ενός κόσμου που φλέγεται.

Φωνάζουν οι λαοί
σταματήστε τους φόνους
μην κωφεύετε
η σιωπή είναι συνενοχή

«Ν’ αντιστέκεσαι σημαίνει να γνωρίζεις/ πως έχεις υγιή καρδιά κι αρχίδια/ και πως η αρχαία αρρώστια σου/ ζει και βασιλεύει εντός σου:/ λέγεται ελπίδα» – Το συγκλονιστικό και επίκαιρο ποίημα του μεγάλου Παλαιστίνιου ποιητή, Μαχμούντ Νταρουίς, «Κατάσταση πολιορκίας», μεταφρασμένο από τον ποιητή Γιώργο Μπλάνα

“Ένα «αμήν» ας ακουστεί,
δεν ημερεύουν οι άνεμοι των εξεγέρσεων για πάντα,
δεν αποταμιεύεται στη λήθη,
παρά την ανίατη αδιαφορία του καιρού,
αργά ή γρήγορα η οξειδωμένη υποταγή…”

Δυο πήχες τόπος
Μια ματωμένη Γάζα
Κι αιώνια Νάκμπα

Ένα ποίημα και ένα τραγούδι αφιερωμένα στο δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης