Μέχρι να σταματήσει τ’ άδικο στον τόπο σου γίνομαι στόμα που φωνάζει για την ελευθερία σου
Τέλη Σεπτέμβρη. Ήρθε η ώρα να σου πω πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.
– «Νίκο, είσαι αδερφός μου. Δεν έχει σημασία που δε μοιάζουμε, που δεν έχουμε το ίδιο χρώμα, την ίδια θρησκεία και την ίδια μητρική γλώσσα. Εγώ σ’ αγαπώ όσο αγαπώ και τα βιολογικά αδέρφια μου!», απάντησε ο Μουτζάντ πιο σοβαρά από ποτέ…
Σαν σήμερα, στις 12 του Μάη 1992, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ποιητής και στιχουργός πολλών μεγάλων τραγουδιών που αγαπήθηκαν και έμειναν άφθαρτα στο χρόνο, Νίκος Γκάτσος.
Ταγμένο στις εξεγέρσεις που έρχονται…
Είναι υπέροχο να είσαι κομμουνιστής μολονότι προκαλεί πολλούς πονοκεφάλους.
Η 9η Μάη, άμεσα συνδεδεμένη με την 1η Μάη 1945, καταγράφηκε στην ιστορική μνήμη ως η μέρα που η κόκκινη σημαία, το σύμβολο της Οκτωβριανής Επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, υψώθηκε στο Ράιχσταγκ – Πένες συντονισμένες με τα βήματα της Ιστορίας
“Και σήμερα ξανά είναι ο Στάλιν πάνου στο ίδιο τούτο Μαυσωλείο Και δίπλα του είναι οι δοξασμένοι συναγωνιστές του Κι όλοι μαζί από δω κοιτάμε Πέρα μακριά-μακριά στον πιο βαθύν ορίζοντα…”
Και μια μέρα, έτσι απλά όπως ανάπνεες ή γελούσες, με φώναξες για πρώτη φορά με τη δική σου πραγματική φωνή: «Μάνααα!». Η ανατέλλουσα συνείδησή σου με αναγνώριζε και με προσδιόριζε στον πιο μεγάλο και ουσιαστικό μου ρόλο: «Μάνα!»
“Αλλ’ οι εργάτες επίμονα σαν το τρεχάμενο νερό τη σκληρή πέτρα λιανίζουν την λιανίζουν, ολοένα την λιανίζουν. Μες στα μάτια τους ο κόσμος που ονειρεύονται…”
