“Για δες για που τράβηξε ο κόσμος… και μην κάνεις ότι δεν βλέπεις. Βγες από την πρίζα για να δεις το αληθινό φως…”
Και οι δυο μας το ξέρουμε, και οι δυο μας διαβάσαμε το ίδιο ποίημα… «Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει»
Ο χαιρετισμός του Ρίτσου στον ομότεχνό του Αγγουλέ συμπυκνώνει τη ρεαλιστική αισιοδοξία του κομμουνιστή, που δεν χάνεται μπροστά και στη μεγαλύτερη δυσκολία, ούτε ακόμα μπροστά στον ίδιο το θάνατο.
Είν’ η ζωή μου μια πληγή σε νιότη ευτυχισμένη. Κι αλίμονο όποιος δεν τα ζει ποτέ τα τραύματά του –πληγές ζωής· πάντα θα ’ναι η ζωή του σκορπισμένη και σκόρπια κι η χαρά του.
Και τα δικά μας σπίτια δίπλα είναι, η έστω παραδίπλα. Όταν όμως κοιτάμε ψηλά στον ουρανό και βλέπουμε τα αεροπλάνα τους να κάνουν τον απαραίτητο ελιγμό, για να πάρουν την γνωστή τους κατεύθυνση προς τα νοτιοανατολικά της Κρήτης, τότε ντρεπόμαστε…
Συνολικά σε 15 φυλακές έζησε με σμπαραλιασμένη υγεία για μια 10ετία ο προλετάριος ποιητής και αγωνιστής, ο αλύγιστος κομμουνιστής Φώτης Αγγουλές. Όρθιος και απροσκύνητος, παρά τα βασανιστήρια, τις στερήσεις και τις κακουχίες, δεν υπόγραψε δήλωση «μετανοίας» – αποκήρυξης της ιδεολογίας του και του ΚΚΕ.
Τι κι αν βρυχήθηκε το τέρας του θανάτου, πέταξε αυτός γελώντας πάνω απ’ τη σκιά του.
Ο Φώτης Αγγουλές ποτέ δε διχοτόμησε την προσωπικότητά του σε ποιητή και άνθρωπο. Ήταν ο προλετάριος ποιητής, με τα ροζιασμένα χέρια και την τρυφερή καρδιά, που αγαπά με σιγουριά τη ζωή και τον κόσμο. Αντιμετωπίζει με ευθύνη και αδιαλλαξία τη βασανισμένη ζωή.
Το νέο τραγούδι, που ερμηνεύει η Μαρία Αλαμανή-Ναθαναηλίδου, αποτελεί προάγγελο της ολοκληρωμένης εργασίας του συνθέτη πάνω στην ποίηση του Ρώμου Φιλύρα, με τίτλο «Τα ποιήματα ενός γελοίου» – Ένας φόρος τιμής και μνήμης στον εν πολλοίς ξεχασμένο ποιητή.
Χαμογελάει ο αδερφός ο καπνισμένος. Και δεν έχει ανάγκη να μάθει την κορασιά, πώς πιάνουν το ντουφέκι. Ο πόλεμος βαστούσε πάντα. Με χέρι σταθερό γιόμιζε κείνη και σημάδευε. Κι ο αδερφός της παραπέρα έτρωγε ήσυχος και μοναχά την πείνα του άκουγε τη θεριεμένη μέσα του…
