“Ανατρέχουμε σ’ αυτόν για να εκφράσουμε με τα δικά του λιτά, προσγειωμένα, συγκρατημένα λόγια δικές μας σκέψεις για τα δικά μας προβλήματα — αιώνια προβλήματα του ανθρώπινου βίου. Όπως συνηθίζουμε να λέμε τώρα – υπαρξιακά. Και θα ήθελα να υπογραμμίσω – συνειδησιακά.”
Είναι κάτι που δεν μοιάζει με τίποτα το πένθος αυτό των νέων για τούς νέους. Σα να ξέρουν αυτοί κάτι, ένα μυστικό, κάποιο σύνθημα, που τους δένει μεταξύ τους. Οι μεγάλοι δεν το υποψιάζονται, είναι ανίκανοι να το νιώσουν…Εμείς, την ώρα εκείνη που πορευόταν προς τον τάφο το λείψανο τής Μαρίας Πολυδούρη, ακούγαμε σκοτεινά μέσα μας ν’ ανακρούεται το επικό εμβατήριο μιας εποχής.
Καινούργιο νομοσχέδιο φέραν για την Παιδεία / Το μέλλον μας ενέχυρο κι αρχαία τραγωδία Γιατί αυτοί μας θέλουνε στο βράχο τους δεσμώτες / Και το συκώτι να μας τρων οι γύπες ιδιώτες Κι επιχειρήσεις στήνουνε για τη δική τους τάξη / Γι’ αυτό και εισάγουν στα ΑΕΙ τον Νόμο και την Τάξη
Ένα ποίημα του Αντώνη Μπουντούρη
Πουλώντας ρόπαλα παλούκια και σφεντόνες…
Το διαχρονικής αξίας και πάντα επίκαιρο μυθιστόρημα του Κώστα Μπόση, «…και το τρένο τραβούσε για τα ξεχερσώματα», αποτελεί μια εξαιρετική πρόταση για διάβασμα – μελέτη του σοσιαλισμού μέσα από τη λογοτεχνία.
“Η Ελλάδα, που λες, δεν είναι μόνο πληγή…”
Πάντα θα παλεύεις, είσαι Εσύ και Αυτοί και το ενδιάμεσο σε τυραννάει.
Πάει ένας χρόνος που είμαστε στα σπίτια μας κλεισμένοι 200 χρόνια ελεύθεροι μα πολιορκημένοι
Όσο για τις τερατώδεις αδικίες της οικονομικής σας οργάνωσης, όσο για τις ανάγκες των εργατών, όσο για το οικονομικό σπαθί που αντικατέστησε το σπαθί του αριστοκράτη, δε λέτε λέξη. Το σοσιαλισμό, τον καταπνίγετε και τον αρνείστε. Σε αυτό το σημείο, συμφωνείτε και ταυτίζεστε πλήρως, δεξιοί κι αριστεροί, συντηρητικοί και δημοκρατικοί.
