“Να πεις «ευχαριστώ» μ’ ευγνωμοσύνη στον αγοραστή σου· να πεις και «δόξα τω Θεώ» που έστειλε ένα αφεντικό για σένα·”
“Ολάνθιστα τραγούδια της φτωχολογιάς πεντάρφανα απομείνατε, τώρα που η φτώχεια ντύθηκε τα ψεύτικα, φανταχτερά της ρούχα και νόμισε πως πλούτισε!”
Πέστε μου ό,τι θέλετε. Εκείνο που ονειρεύομαι πάνω απ’ όλα είναι να δω τον ουρανό γεμάτο επαναστατημένους, κόκκινους χαρταετούς. Και τη γη γεμάτη από παιδιά που δε θα κοιτάζουν τον ουρανό με δακρυσμένα τα μάτια…
“Ξετυλίγω την κλωστή λίγο λίγο απ’ το κουβάρι πώς με σέρνει, λες ζητεί στα ουράνια να με πάρει!…”
“Ζήτα μου απόψε ό,τι θες. Ζήτα μου να σε φιλήσω. Ζήτα μου το χέρι να σου κρατήσω. Μόνο μη με γυρίσεις στο χθες…”
“Ζητείται χέρι του λαού τον ταμπουρά να ξεκρεμάσει. Αυτόν με τις διακόσιες τις χορδές.”
“Το αίμα του συντρόφου Μήτσου Παπαρήγα από το ματωμένο κείνο βρόχο προστάζει σε σας: Στ’ άρματα στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα για τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά…”
Όταν ο Καζαντζίδης τραγούδησε Ναζίμ Χικμέτ…
«Δεν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, ούτε θέλω να με υπερασπίσουν, ανήκω ολοκληρωτικά στην κοινωνική επανάσταση κι εφόσον κάθε καρδιά που πάλλεται για την ελευθερία έχει δικαίωμα στο βόλι, εγώ απαιτώ το μερίδιό μου. Εάν μ ’ αφήσετε ζωντανή δεν θα πάψω να φωνάζω για εκδίκηση… Τελείωσα, αν είστε δειλοί σκοτώστε με»…
“Χέρια που επανάσταση ξέρουν να τραγουδούν της παρηγόριας προσευχές δε κάθονται να πουν…” Το να «εγκλωβίζεται» ο Ρεμπώ στους «καταραμένους» ποιητές, σίγουρα βολεύει τους εκπροσώπους της τάξης που ο ποιητής πολέμησε με τη δύναμη των στίχων του.
