Στο βούρκο της ζωής, πες μου τι φταίει, τους ρόλους μας τους παίξαμε σωστά, μας κλέβουν τα φρικιά κι οι τελευταίοι, στερνοί εμείς, κι αυτοί πάντα μπροστά!
Στη μνήμη του συν. Φώτη Γενατά, θύματος της άγριας εκείνης δολοφονίας
“Στο βάθος του δρόμου ζωντανά τα οράματά μας, σ΄ ένα μακρύ τραπέζι κόκκινο κρασί…”
Δεν είναι δάκρυ αυτό στα μάτια μας αϊτέ
Στη συγκεκριμένη συλλογή ο ποιητής αποφεύγει τη μεταφυσική προέκταση του θανάτου, εστιάζοντας στα καθημερινά γεγονότα, που συγκροτούν μια συγκεκριμένη ζωή, η οποία πορεύεται από την υγεία στην αρρώστια και τερματίζει στο απροχώρητο.
“Αχ!, ρε μπαγάσα, δεν περνάω καθόλου καλά εδώ χάμω, στην ψυχή μου δεν φτάνει πια κανένας…”
Είναι ήρεμη, σαν το απαλό χάιδεμα ενός αγνώστου στα κόκκινα μάγουλα που είχες παιδί. Έχει χρώμα! Ένα χρώμα κίτρινο που μοιάζει με την ελευθερία.
Καίγονται εξόχως για εξουσία και λεφτά Βλέπουν τα ευφυή όντα σαν μοσχάρια
Σαν σήμερα, στις 29 του Γενάρη 1921 δολοφονήθηκαν στη Μαύρη Θάλασσα ο Μουσταφά Σουπχί, πρόεδρος, και 14 ακόμα ηγετικά στελέχη του ΚΚ Τουρκίας (ΤΚΡ). Η δολοφονία που έμεινε γνωστή ως «σφαγή των 15» έδωσε έμπνευση στον Ναζίμ Χικμέτ να γράψει ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του, με τίτλο «Στους δεκαπέντε συντρόφους».
Ένα ποίημα του Αντώνη Μπουντούρη
