Μ’ ένα χαμόγελο γαρύφαλλο αναμμένο Που δεν κατάφερε ούτε η εκτέλεση να σβήσει
Πρόκειται για ένα γοητευτικό κράμα, στο οποίο βαρύνοντα ρόλο παίζουν η αναμέτρηση με τις πληγές του παρελθόντος, η αναψηλάφηση των οικογενειακών και ερωτικών σχέσεων αλλά και συναισθήματα γλυκόπικρα, όπως η δικαίωση και η δίψα για ζωή μπροστά στο αναπόφευκτο τέλος.
Κάποιος είπε πως στο δρόμο τούτο κατοικούν «πόρνες, ρουφιάνοι, χαρτοπαίχτες, μπάσταρδοι» -εννοούσε, δηλαδή, πως κατοικούν άνθρωποι λογής λογής. Αν τους κοίταζε όμως από μιαν άλλη χαραμάδα, ίσως τότε να ’χε πει πως κατοικούν «άγγελοι, άγιοι και οσιομάρτυρες» -και πάλι θα εννοούσε το ίδιο.
“Το χέρι που στα φύκια σ’ έχει ρίξει, να το ’κοβα ψηλά μ’ ένα δρεπάνι, ο κόσμος σα μυλόπετρα να τρίξει…”
Διαβάζοντας κανείς την «Μεγαλοβδομάδα» του Π. Φουρίκη, γραμμένη το 1925 όπου και περιγράφονται τα έθιμα της Σαλαμίνας, θα βρεθεί μπροστά σε μια κοινωνική ανατομία του νησιού, θα δει την ταξική διαστρωμάτωση του νησιού αποτυπωμένη μέσα από την περιφορά του επιταφίου.
Σε ένα σπάνιο βίντεο ο Μανόλης Αναγνωστάκης ακούγεται να διαβάζει το ποίημα «Στο παιδί μου» ενώ τον βλέπουμε σε ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές…
Νικάει η αγάπη τούτη τη μέρα. Ουρλιάζει η έχθρα φυλακισμένη. Τα μπράτσα κλείνει τ’ αργό σκοτάδι. Η αιωνιότητα τα μπράτσα ανοίγει. Γράφει ένα όνομα μες στη σιωπή.
“Έτσι είναι… Κάθε πράγμα έχει τέλος… Κάποτε φτάνει ο κόμπος στο χτένι…” – Άγνωστο διήγημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη
Σαν σήμερα, 16 Δεκέμβρη, πριν από 46 χρόνια «έφυγε» ο μεγάλος κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης, αφήνοντας όμως άσβεστο πίσω του το φως που πάντα καίει…
Η Λευκή Πανούκλα δεν περιορίζεται πια στους δυστυχισμένους του κόσμου αυτού. Κάνει ό,τι έκανε και πριν από εκατό χρόνια. Αιωρείται σαν μολυσμένο σύννεφο πάνω από τον ορίζοντα της Δύσης, έστω κι αν ακόμα τα θύματά της είναι μόνο οι φτωχοί.
