Μ’ ένα φεγγάρι φονικό
Που ήταν βαμμένο λες με μίνιο και θειάφι
Μνήμη Μιχάλη Καλτεζά, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Δεν είναι μόνο ένας θεός ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα

Έξω γιορτή,
ο κόσμος γλεντά,
μα πώς μπορείς να διασκεδάσεις; 

Άκου πώς χαμογελάνε
Το ακούς;
Είναι ο ήχος της αλήθειας

“Με ικεσίες και μ’ ευχές η πλάση δεν αλλάζει.
Μ’ αίμα κι αγώνες η ζωή τα πλούτη της μοιράζει…”

“Μετά την καταιγίδα βρήκαμε τους φαρμακοποιούς πεθαμένους στους πάγκους των φαρμακείων,
τους οδηγούς και τους επιβάτες σφαγμένους στα λεωφορεία του συνωστισμού!…”

Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, Αργεντινή, Μπουένος Άιρες: Λανούς, 30 Οκτ. 1960 – Τίγρε, 25 Νοε. 2020

Αφήσαμε πίσω μας το ζεστό κουφάρι, που το κλοτσοκυλούσαν ακόμα, και τραβήξαμε για τον Κασαμπά. Εκεί ήταν όλα στάχτη. Σε μια μάντρα μάς βάλανε. Από κει βλέπαμε να περνούν άλλους αιχμαλώτους, κι ακούοντας από μακριά τα μαρτύριά τους, δοξάζαμε το Θεό.

“Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί…”

Ο Στρατής Δούκας είχε μια παρόμοια τύχη με τον Βάρναλη. Η επίσημη αναγνώριση ήρθε αργά. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες στη Μακεδονία και τη Μικρασία, όπου και τραυματίστηκε. Το κράτος θα του δώσει στρατιωτική σύνταξη, εκείνος όμως την αποποιήθηκε.