«Δεν ακούει, παιδί μου, ο πατέρας σου! Είναι βλέπεις αριστερός παλαιάς κοπής. Ο κόσμος προχωράει, αλλά αυτός αμετακίνητος!…»
“Απόψε γιέ μου δεν είμαι μονάχα η δική σου μάνα…”
“Ο κομμουνισμός είναι η αναγέννηση όλου του κόσμου. Και αυτό ακούγεται τρομακτικό για τις άρχουσες τάξεις…” – Ολόκληρη η τελευταία συνέντευξη του μεγάλου Σοβιετικού λογοτέχνη σε ξένο μέσο, στην αγγλική εφημερίδα “News Chronicle”, δυο μήνες πριν από το θάνατό του.
“Η αμέλεια δεν πρέπει να συχωρεθεί. Περισσότερα θα μπορούσαμε να πετύχουμε….”
Τα παιδιά χυμούσαν μέσ’ στις φλόγες, και τις πηδούσαν με ξεφωνητά, και τα κορίτσια μάζευαν και κείνα, τα φουστάνια τους, κι έπαιρναν φόρα, και τις δρασκελούσαν, -κι ένας γενικός αλαλαγμός,- μια «πρόγκα», σα διπλή κραυγή, τρόμου και θριάμβου, υποδεχόταν χαρωπά το κάθε πήδημά τους…
Τελικά πίστη που δεν στεριώνει είναι άχυρο.
Πεζογράφος, παιδαγωγός και αγωνίστρια, η Έλλη Αλεξίου έζησε περίπου έναν αιώνα, πάντα κοντά στον άνθρωπο και στα παιδιά που λάτρευε. Πίστευε στην ανθρώπινη αξία. Δεν ανήκε στο ΚΚΕ για να καρπωθεί ή ν’ αναδειχτεί μέσα από αυτό. Όταν ήθελε να ορκιστεί έλεγε: «Στο λόγο της κομματικής μου τιμής»
Η βουλγάρικη ποίηση είναι αδιανόητη χωρίς τον Γκέο Μίλεφ, και ο “Σεπτέμβρης” είναι μια ανεπανάληπτη κορφή, και για τον ποιητή και για την ποίηση…Ο Μίλεφ ανήκει στους πρωτοπόρους διανοούμενους που έβαλαν πλάτη ν’ ανοίξει ο δρόμος προς μια νέα κοινωνική οργάνωση, που χαράχτηκε στη Ρωσία του Λένιν από τη νικηφόρα πορεία της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
“Απολειφάδι περασμένου παρελθόντος με λένε ορισμένοι σήμερα μα είμαι κοστουμάκι του παρόντος κι ας λεν πως είμαι για τα σίδερα…”
Ένα κειμήλιο μεγάλης ιστορικής σημασίας βρήκε τη θέση που του αξίζει! Πιο πλούσιο έγινε από την Παρασκευή το Ιστορικό Αρχείο του ΚΚΕ, καθώς πέρασε στα χέρια του το χειροκίνητο τυπογραφικό πιεστήριο που χρησιμοποιούσε ο κομμουνιστής ποιητής Φώτης Αγγουλές στη Χίο και το οποίο βρισκόταν στο κατάστημα της Alpha Bank του νησιού.
