Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εντύποις, η δίγλωσση ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Μανιάτη «Εγκλωβισμένος σ’ έναν άδικο κόσμο». Πρόκειται για σύγχρονη μαρξιστική ποίηση, με χαρακτήρα επαναστατικό, αβανγκαρντιστικό.
«Αυτό που δίνουμε στους νέους είναι το αποδεικτικό υλικό για όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια τους· είναι τα στοιχεία που συνθέτουν ολόκληρο το έργο μιας επανάστασης. Αυτό που δίνουμε στους νέους είναι ένας σκοπός άξιος υπεράσπισης, ένας σκοπός δίκαιος, ένας σκοπός ηρωικός, ένας σκοπός ιερός. Αυτό που δίνουμε στους νέους είναι ένας σκοπός όμορφος…» Κομαντάντε Φιδέλ Κάστρο Ρους, 10 Αυγ. 1962.
“Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην πέτρα, νάρχουνται αργότερα οι ανθρώποι να προσκυνούν…Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας…”
“Έγραψαν πολλοί για το σκάκι ο Αναγνωστάκης, ο Καβάφης, ο Στασινόπουλος, ο Μπόρχες· ωραία ποιήματα δε λέω εγώ όμως προτιμώ την παρτίδα…”
Είχε πολλά να διηγηθεί, μα πιο πολύ περηφανευόταν για μια γοργόνα μπλε και κόκκινη, που ένας μάστορης των τατουάζ του είχε σταμπάρει στα μαλακά του μπράτσου του. Όταν τέντωνε το χέρι κι ανοιγόκλεινε την παλάμη, αυτή χόρευε ένα υποβλητικό χορό της κοιλιάς. Με πολλή σοβαρότητα μου έλεγε, πως όταν το πλοίο του περνούσε από το Κολόμπο της Κεϋλάνης…
“Σας χαρίζω αυτό το μπουκάλι Χιλιανό κρασί… ώστε όταν το πιείτε να θυμηθείτε το αίμα του κατατρεγμένου λαού μου mapuche…”
Εσύ κοιμάσαι και σε περιφρουρούν τα δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια με τα όπλα… “Νο πρόμπλεμ! Κοιμηθείτε!”…Λύνουν και δένουν το αυτόματο σε ένα λεπτό…Ξυπνάνε από το χάραμα, όταν δε φυλάνε σκοπιά τη νύχτα, ακόμη και ξυπόλητες και τραγουδάνε ερωτικά τραγούδια. Με το αυτόματο στον ώμο…
Προσοχή! Κάποια ζώα, όσο αιμοβόρα και αν είναι, δαμάζονται εύκολα.
Λένε το λοιπόν πως στο Μαντζιλάρι έχει φανεί… λέει, έχει φανεί ένα άσπρο χελιδόνι. Ολόασπρο σαν το χιόνι. — Ε, και; — Μα δεν ξέρεις, λοιπόν, που άμα ένας άρρωστος το δει γιατρεύεται μεμιάς ό,τι αρρώστια να ’χει; Ένα άσπρο χελιδόνι, μια φορά στα ’κατό χρόνια φαίνεται…
Ένα ποίημα του Θεοχάρη Παπαδόπουλου
