“…Γίνεται ο σεισμός που ταράζει τα θεμέλια, Μιας πολυκατοικίας που τα υπόγεια ζητάνε λίγη θέα. Γίνεται σύνθημα γραμμένο σε τοίχο κατάλευκο Capitalism means I can’t breathe…”
Σε μια εποχή αντιποιητική και μια κοινωνία επιφυλαχτική και απομακρυσμένη από αυτό το είδος ποίησης, το ποιητικό δοκίμιο «Σπιναλόγκα, Βωμός και Ασκληπιείο», της Μαριάνθης Αλειφεροπούλου – Χαλβατζή, έρχεται να καταδείξει ότι δεν έχει σπάσει η αλυσίδα των σημαντικών πνευματικών ανθρώπων και δημιουργών.
Το ποίημα «Μαύρε Αδελφέ μου» που έγραψε ο Ναζίμ Χικμέτ για τον βαρύτονο Πόλ Ρόμπσον, μελοποίησε και τραγούδησε ο Αδαμάντιος Αναστασιάδης, με την Αδαμαντία Πιλισσά, στη μνήμη του δολοφονημένου από αστυνομικούς Τζόρτζ Φλόιντ.
“…Ίσως, τώρα, δεν θα υπάρξει μνημείο για σας Παρά μονάχα μέσα στις καρδιές μας Ίσως τα σώματά σας να χαθούν σε κάποιον βάλτο Ή σε φυλακισμένο μνήμα ή στου κεραμέα τον κάμπο Ή στα ποτάμια όπου πνιγήκατε όπως ο Leibknecht…”
Η ξέπνοη φωνή σου, στ’ αφτιά μου ακούγεται σαν καμπάνα. Φωνάζω μ’ όση δύναμη έχω. -”ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ”
Από άνοιξη σε άνοιξη, ενοχοποιός ο Απρίλιος, το Πάσχα εκείνο που σήμανε το πέρασμά μου στην εφηβεία, το μαύρο αίμα που κυλούσε στ’ αυλάκι, το βέλασμα του ζώου. Και ο πολιτισμένος κόσμος με τις εκλεπτυσμένες τελετουργίες του. Βλέπω τα αίματα στα πεντακάθαρα χέρια και θυμάμαι τον Μπρεχτ που απομνημόνευα.
Σαν σήμερα, στις 3 του Ιούνη 1963, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Τούρκος κομμουνιστής ποιητής, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας, Ναζίμ Χικμέτ.
Μια συζήτηση με το φεγγάρι την ημέρα των γενεθλίων μου για τους ανθρώπους που έπαψαν να συνειδητοποιούν και να επανορθώνουν.
Αλήθεια, μπορεί κανείς να φανταστεί εκείνο το μουτράκι να κουβαλάει το βάρος 80 χρόνων;…
Συγχώρεσέ την, Κύριε, συγχώρεσε κι εμάς για τον δικό μας 20th Century για την Kολοσσιαία Υπερ-Παραγωγή που όλοι έχουμε βάλει το χεράκι μας. Αυτή γι’ αγάπη δίψαγε κι εμείς της δώσαμε ηρεμιστικά. Και για τη θλίψη την αγιάτρευτη, αφού ανθρώποι είμαστε, τη στείλαμε να κάνει Ψυχανάλυση.
