Ένας διάλογος με τρεις ποιητές – “Κάθε μπαλκόνι και μια φωτογραφία / Ένα ανάγλυφο κάδρο που κρέμεται στον τοίχο”
“Εκεί σε βρίσκω βαθιά-βαθιά που φτάνει το μαχαίρι.”
Ποίημα του Ισίδωρου Καρδερίνη, απάντηση στο “καταπληκτικό” ποίημα που πρόσφατα χάλασε τον κόσμο…
“…Θα νικήσουμε το έγκλημα που πνίγει την καρδιά μας και ντυμένοι με στολές οργής και θάρρους την αδικία του δυνάστη μας ναι, σαν καταιγίδα θα τσακίσουμε.”
Έλεγε συχνά: «Γνωρίζω καλά, πως είμαι πολύ γριά για ν’ αλλάξω». Κι έπειτα σφίγγοντας τα μικρά κοκάλινα γυαλάκια της: «Είμαι και πολύ μόνη μου».
Ένας ακούραστος εργάτης στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος (Μέλος στο Συνδικάτο Μετάλλου), που ύψωσε ανάστημα απέναντι στον φασισμό. Ο Killah P που δεν δίστασε να σκοτώσει το παρελθόν για να μην αφήσει το χθες να τον ξοδέψει και να ξεκινήσουν όλα από την αρχή.
“«Δεν λες στον Ζαχαριάδη να σου νοικιάσει ένα δωμάτιο, αφού σου έχει αναθέσει να γράψεις τον Μπελογιάννη; Πώς να δουλέψεις σε αυτές τις συνθήκες;». Ντράπηκα πολύ, εγώ σπούδαζα με υποτροφία στη Μόσχα, όταν οι παράνομοι στην Αθήνα δεν είχαν υπόγειο να κοιμηθούν και πηγαίνανε στο απόσπασμα, και να ζητάω και σπίτι από το κόμμα… «Δεν το κάνω», του λέω…”
“…Λένε πως πέθανε απ’ το κρύο. Εγώ ξέρω πως πέθανε από έρωτα…”
Μία σκεπτόμενη σιωπή με τριβελίζει και σε διαρκή αγρυπνία βρίσκομαι. Εκνευριστικός στους τυπολάτρες Αφού η αλήθεια υπάρχει χύμα στο ατίθασο.
Λίγα λόγια για τον Φρέντυ Γερμανό από μια αναγνώστριά του, που θα ‘θελε πολύ να τον είχε γνωρίσει από κοντά.
