“Η Πολυδούρη δεν υπήρξε μόνο θύμα του εαυτού της…αλλά και τής κοινωνικής μοίρας της σα γυναίκα. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο και το πιο διδακτικό. Γιατί ή Π. διαγράφει μια πορεία λάθος. Ένας άνθρωπος τόσο προικισμένος αρρωσταίνει αρχικά, γιατί ο άντρας που αγαπά και πιστεύει, την απογοήτεψε. Και πεθαίνει αργότερα, γιατί αυτός ο άντρας πέθανε. Αυτή η γυναίκα είναι απαράδεκτη…”
Ο Αλέξανδρος Βαλσαμής μάς έκανε ένα όμορφο δώρο. Το ποίημά του με τίτλο “Η Σπειροειδής εξέλιξη” πήρε το 2ο βραβείο στην κατηγορία Ποίηση στον Διαγωνισμό Λογοτεχνίας για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ.
“Θα φτιάξω ένα παλάτι, που δεν ξανάδε η γης, νάμπης βασίλισσά μου κι’ αστέρι της αυγής.”
Ποίημα του Βασίλη Ρώτα για τον Θέμο Κορνάρο.
“Τούτο το βιβλίο δεν το χαρίζω. Το πετάω μ’ οργή κατάμουτρα στον άθρωπο που στέκεται στο… γκρεμό της Ακρόπολης και ορίζει τη Ζωή, με τα λόγια: «Βαρέθηκα τη ζωή!…»”
Κάποτε θα πρέπει να αναπτυχθεί μέσα μας ένας βαθύτερος στοχασμός γι’ αυτό που είμαστε, γι’ αυτό που κάνουμε και γι’ αυτό που θέλουμε τελικά να πετύχουμε.
Το παρόν κείμενο γράφτηκε κατά την περίοδο του αναγκαστικού εγκλεισμού -λόγω covid19- με αφορμή κάποιες εικόνες από το φωτογραφικό έργο του Θεοδόσιου Μπούνου. Αυτός είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη, να σου ανοίγει δρόμους στη σκέψη, χωρίς περιορισμούς, να σου δίνει το δικαίωμα να ονειρεύεσαι και να φτιάχνεις τις δικές σου ιστορίες.
Η Μαρία Πολυδούρη διεκδίκησε μαχητικά μια θέση διαφορετική από αυτή που της επεφύλλασσε η ανδροκρατούμενη κοινωνία, για να ηττηθεί κατά κράτος εντός των στενών ορίων που η ίδια περιόριζε, φυλακίζοντας ουσιαστικά, την ύπαρξή της. Ο έρωτάς της για τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη ήταν αυτός που έδωσε στη ζωή της νόημα, αλλά και της στέρησε σταδιακά κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή.
– Δεν είναι – του είπαν – πόσο θα ζήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο εμείς, αλλά πώς θα ζήσουμε τούτη τη ζωή! Άλλοι την τιμούν φίλε, κι άλλοι τη ντροπιάζουν…
“…Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί σαν ένα τραγούδι, που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών….”
