“…δεν αρνηθήκαμε την ψυχή μας γιατί ο πόνος δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, γιατί η αγάπη δεν είναι το έσχατο όριο…”
Κάτω απ’ τα ψηλά πέτρινα τείχη στάθηκαν γενιές και γενιές για να υπερασπίσουν μιαν αλήθεια…
Ο γέρος με τα ανυπάκουα πια δάχτυλά του, ξεκούμπωσε τη χλαίνη, κι έβγαλε ένα παλιό, δεμένο με κορδέλα, πορτοφόλι. Έλυσε την κορδέλα κι έβγαλε από το πορτοφόλι, ένα πολύ τριμμένο πορτραίτο του Λένιν, κομμένο από εφημερίδα. “Από τότε, κοντά στη καρδιά τη φέρνω μαζί μου όλη μου τη ζωή”, είπε με μια υπόκωφη διακοπτόμενη φωνή!
Θα πρέπει να αρχίσεις να αναρωτιέσαι Και θα φτάσει η στιγμή, που θα αρχίσεις να ψάχνεις το πώς Και τότε… δε θα βιάζεσαι να μιλάς… δε θα λες πολλά Τότε θα αγωνίζεσαι για τα δίκια της τάξης σου Και τότε θα είμαστε μαζί αδελφέ μου
“Η θερμοκρασία των πολλών παραμένει σταθερή. Η ανταλλαγή σιωπής το νέο νόμισμα. Η βασιλεία του Ιδιωτικού το πολίτευμά μας.”
Πρέπει να πούμε ότι ο Βερλαίν ποτέ δεν ξεστόμισε λόγια οργής για την Κομμούνα όπως κάνανε κάποιοι άλλοι Γάλλοι συγγραφείς μετά τη συντριβή της. Τον χαρακτήρισαν «βασιλιά των ποιητών». Αυτός ο βασιλιάς, όπως είναι γνωστό έζησε και πέθανε όπως ο τελευταίος ζητιάνος.
Η ποίηση και ο πόνος των ανθρώπων κάποτε ταυτίζονται Του δίκιου όμως η πάλη σπίτι δεν μένει. Πυρακτωμένο σίδερο αιωρείται.
Η Τάνια Νομικού απαγγέλλει τρία μικρά αποσπάσματα από ποιήματα του Φώτη Αγγουλέ.
“Όμως υπάρχουν ακόμα λίγοι άνθρωποι που δεν είναι κόλαση η ζωή τους … ψάξε καλά βρες τους, Ποιητή!”
“Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή…”
