“Σε σκότωσαν για δεύτερη φορά από καθέδρας άρρωστα μυαλά γιατί είχες όνειρα κι ιδανικά τον ήλιο στην καρδιά…”
Νύχτα χωρίς ποίηση εφέτος στη φάτνη των αλόγων. Έρημο το σπήλαιο της Βηθλεέμ. Χάθηκαν στη μακρινή τους στράτα οι μάγοι. Δεν εφώτισε ο αστέρας. Δεν λάμψαν οι γαλαξίες στον ουρανό της Γαλιλαίας…
Ένα ανθρώπινο ποτάμι συνόδευε τον κομμουνιστή επαναστάτη ποιητή Κώστα Βάρναλη ως την τελευταία του κατοικία. Όλοι ήθελαν ν’ αγγίξουν το φέρετρο, που κουβαλούσε στους ώμους της η νεολαία. «Απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα, όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές» τραγουδούσαν χιλιάδες στόματα, μέχρι που ήχησε το σύνθημα: «Αθάνατος!»
Ένας εργάτης, ένας αγρότης κι ένας αυτοαπασχολούμενος διαφέρουν πολύ κι από πολλές απόψεις
Δεν είναι άγνωστο το ποίημα που έγραψε ο Κώστας Βάρναλης για τη ΛΔ Κίνας. Αυτό που δεν είναι πλατιά γνωστό, είναι ότι ο μεγάλος μας ποιητής έχει μεταφράσει κινεζική ποίηση, με δείγμα της δουλειάς του να δημοσιεύεται ίσως για πρώτη φορά το 1961, στο περιοδικό «Φιλολογική Πρωτοχρονιά».
«Της ζωής μου τα δυο μεγάλα σφάλματα τα πλέρωνα εβδομήντα χρόνια. Πρώτο: ζητούσα την αλήθεια σ’ ό,τι μάθαινα και δεύτερο: την έλεγα στα πλήθη» – Χρονολόγιο της ζωής του επαναστάτη ποιητή Κώστα Βάρναλη.
Μαζί με τη Ζωρζ Σαρή καταφέρνουν να καθιερώσουν από κοινού ένα ξεχωριστό λογοτεχνικό είδος: το “παιδικό-πολιτικό μυθιστόρημα”, που καταφέρνει να κάνει αυτό που αποφεύγουν επιμελώς τα σχολικά βιβλία: να πει στα παιδιά την αλήθεια για το έπος της Αντίστασης και τα μεγάλα γεγονότα του περασμένου αιώνα.
Η δράση του μυθιστορήματος εξελίσσεται στη Σαγκάη την περίοδο της συντριβής των Κοµµουνιστών
«Το ποίημα αυτό το ’γραψε ο Ελυάρ μέσα στα χρόνια της κοινής σκλαβιάς των δυο λαών μας, γαλλικού κι ελληνικού. Το δημοσίεψε στο λεύτερο πια Παρίσι στις 9 Δεκεμβρίου 1944, κατά τις μέρες του τιτάνιου Δεκεμβριανού αγώνα του λαού μας που συγκλόνισε τότε όλον τον ελεύθερο πνευματικό κόσμο και τους δημοκρατικούς λαούς».
“Σκότωσαν έναν άνθρωπο Έναν άνθρωπο που ήταν κάποτε παιδί Σ’ ένα μεγάλο τοπίο Μια κηλίδα αίμα Σαν ήλιος που βασιλεύει…”
