«Δεν ήταν ανάγκη, κι όλ’ αυτά τα δώρα, – είπε ο βουλευτής – έννοια σου, παιδί μου, κ’ έφταξεν η ώρα που θα διοριστείς».
Η δική μου ανησυχία εδράζεται περισσότερο στο φαινόμενο του φασισμού στην καθημερινή ζωή. Στον εργοδότη, που βιάζει την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου, στον άντρα που κακοποιεί την γυναίκα του, στην μητέρα που χτυπάει το μικρό παιδί της, στο bullying που γίνεται καθημερινή πρακτική στα σχολεία.
Σ’ αυτό το κοιμητήρι της Μυτιλήνης είχαμε θάψει, στον καιρό του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, τη γιαγιά μου, το πιο γλυκό πρόσωπο του κόσμου. Είχε αρχίσει από τότε η πικρή ιστορία μας, το πρώτο πείραμα ξεριζώματος λαών: ο διωγμός των χριστιανών της Ανατολής στα 1914 και η καταφυγή στα νησιά του Αιγαίου.
Συνεργάστηκε με τον παράνομο «Ριζοσπάστη»: «Ο κομμουνισμός είναι το τελευταίο ατού της ταλαιπωρημένης ανθρωπότητας. Αν αποτύχει και σ’ αυτό, δεν της απομένει παρά η επιστροφή στο σκοτάδι και την αποκτήνωση». Στα 1932 δημοσίευσε στο περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι το πεζό ποίημα «Τραγούδι για το ξύπνημα του προλεταριάτου».
Τάσος Λειβαδίτης
“…Πίσω από το χάρτινο κήπο σας πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη…”
“…Εκεί που η λόγχη και το Πνέμα ειν’ ένα, κι ένα η ψυχή μαζί με το κορμί κι όλα τ’ αόρατα φανερωμένα στης Εφόδου την ύστατην ορμή…”
“…Αποχαιρετιούνται στις πόρτες και γελάνε κι ύστερα ακούγονται τ’ άρβυλα στην άσφαλτο το μεγάλο τραγούδι των αντρίκιων βημάτων που μακραίνει και σβήνει στο μάκρος του δρόμου…”
Χακί καπέλο. Λαδί αμπέχωνο. Κόκκινο περιβραχιόνιο, όπλο στο χέρι. Και ο στρατιωτικός ιατρικός σάκος κρεμασμένος χιαστί στον ώμο. Πανέμορφη, μιγάδα, λαμπερά μάτια, μακριά μαλλιά. Μα… Κόπηκε η ανάσα μου… Αυτή είναι ίδια η….
Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ) στο πλαίσιο των εορτασμών των 75 ετών μιας πορείας γεμάτης θυσίες, ηρωισμό και ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, προκηρύσσει παγκόσμιο, ανοικτό, διαγωνισμό συγγραφής, με θέμα «Ιστορικές Προσωπικότητες της ΠΣΟ».
