“…Αποχαιρετιούνται στις πόρτες και γελάνε κι ύστερα ακούγονται τ’ άρβυλα στην άσφαλτο το μεγάλο τραγούδι των αντρίκιων βημάτων που μακραίνει και σβήνει στο μάκρος του δρόμου…”
Χακί καπέλο. Λαδί αμπέχωνο. Κόκκινο περιβραχιόνιο, όπλο στο χέρι. Και ο στρατιωτικός ιατρικός σάκος κρεμασμένος χιαστί στον ώμο. Πανέμορφη, μιγάδα, λαμπερά μάτια, μακριά μαλλιά. Μα… Κόπηκε η ανάσα μου… Αυτή είναι ίδια η….
Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ) στο πλαίσιο των εορτασμών των 75 ετών μιας πορείας γεμάτης θυσίες, ηρωισμό και ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, προκηρύσσει παγκόσμιο, ανοικτό, διαγωνισμό συγγραφής, με θέμα «Ιστορικές Προσωπικότητες της ΠΣΟ».
Όταν έμπαινες μέσα και καθόσουν με το ναργιλέ ορθό πάνω στο τραπέζι και τον καφέ δίπλα σου, ξέχναγες αμέσως την αληθινή σου ύπαρξη κι έπρεπε να βάλεις το χέρι στο κεφάλι, για να βεβαιωθείς πως δε φορούσες σαρίκι…
Έλα να σχεδιάσουμε μαζί την σωτηρία μου, και θα την καμουφλάρουμε καλά.
“Που θα πάτε, που θα πάτε! Κομποδιάστε τα κλεμμένα, κρύψτε και τ’ ασημικά σας να τα χαίρεται η σκουριά Θάβγουμε κι εμείς παγάνα, θα σας εύρουμε ως τον ένα, και στην πόλη μέσα αν είστε και στ’ απόμερα χωριά…”
Στις 18 του Οκτώβρη 1979, η Σουηδική Ακαδημία αναγγέλλει την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη.
Σινιόροι! Είναι διαβολεμένα όμορφο να ’χεις το δικαίωμα να λες τους άνθρώπους δικούς σου! Κι ακόμα πιο όμορφο να τούς νιώθεις δικούς σου, στενά δικούς σου, σόι σου, που γι’ αυτούς η ζωή σου δεν είναι παίξε-γέλασε!
Ε, λαέ των Κούρδων Πόσες φορές σε πρόδωσαν οι σύμμαχοι…; Πότε θα γίνουν όλα αυτά μαθήματα…; Οι σύμμαχοί σου δεν είναι παρά τα βουνά
Το αίμα που ’χαν τα κλαδιά επότισε το χώμα. Ανθίσανε, καρπίσανε, κι αγκαλιαστά γελούνε.
