Αυτή είναι η ανυπέρβλητη – δύναμη της φύσης.
Μετά το ταξίδι του στην ΕΣΣΔ το 1962, με έκδηλη τη νοσταλγία και τη μελαγχολία, ίσως και με κάποια διάθεση αυτοκριτικής, θα γράψει: «Με την ψυχή στα χείλη μου, διερωτώμην στην ηλικία που έφθασα αν έκανα καλά ή άσχημα (φιλειρηνικώς και πνευματικώς) που γύρισα τη ράχη μου στον Μαρξισμό και εγκατέλειψα την Επανάστασι, που τόσο πολύ εφλόγιζε τα νεανικά μου χρόνια…»
(Μα σαν ακούει τη λέξη «μπολσεβίκοι» σηκώνονταί του οι τρίχες από φρίκη)…
“Χρέος του ανθρώπου είναι να ζει καλλιεργώντας κατάλληλα το έδαφος του νου του για να ανακύψει η εύφορη γη που θα ευδοκιμήσει και θ’ αναβλαστήσει το περιούσιο δένδρο: η φλαμουριά της αρχέγονης γνώσης, της ιστορικής πείρας και της διαχρονικής αλήθειας…”
Ο Ρούσσος Κούνδουρος, δικηγόρος, και στέλεχος του ΕΑΜ, δεν ήταν κομμουνιστής, αλλά έντιμος πατριώτης. Συνεργαζόταν τίμια και ειλικρινά με τα στελέχη του ΚΚΕ Κρήτης. Εκτελέστηκε μετά από προδοσία, ως «ιθύνων κομμουνιστής».
Να θυμάσαι πως σφύριζε μεσ’ τα αυτιά σου η σφαίρατην πατρίδα π’ ανάσταινες με ίδρωτα και αίμαΝα θυμάσαι τον σύντροφο που κοιμάται κει πέρανα θυμάσαι τι σου λεγε το στερνό του το βλέμμα
Το βιβλίο του «Η φωτιά», ανήκει στα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας αντιμιλιταριστικής λογοτεχνίας. Ο σπουδαίος Γάλλος αντιφασίστας συγγραφέας Ανρί Μπαρμπίς το έχει αφιερώσει: «στη μνήμη των συντρόφων που έπεσαν…».
Ίσως δεν είναι ακόμη ένα λάθος Να΄ναι το πάτημα στραβό Παχύσαρκο το πάθος. Ίσως
Εσύ κι εγώ και οι άλλοι της ηλικίας μας ήμασταν πολύ μικροί για να καταλαβαίναμε τι σήμαινε όλη αυτή η ιστορία…Η αγαπημένη Άκρα χανότανε, ήδη…Το απόγευμα, σαν φτάσαμε στη Σιδώνα, ήμασταν πια πρόσφυγες…
Κι έτσι, μ’ ένα σμπάρο, πουλιέται το σκουπίδι στο «σκουπίδι» κινείται το χρήμα βγαίνει κέρδος και μειώνονται τα σκουπίδια.
