Και στη γωνιά εκεί -κάτω απ΄τα λαμπιόνια- ο τραυλός μας εαυτός Εικόνα τρανή της νεύρωσής μας.
“…Kαι νάν’ σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά γι’ άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων, κι’ αυτός ο άνεμος τρελλά, –τρελλά να μας σκουντά όλο προς τη γραμμή των οριζόντων…”
Ανάμεσα στην Καραϊβική θάλασσα και τον Ειρηνικό Ωκεανό ανοίγεται ένα μονοπάτι με αψίδες θριάμβου. Ο στρατηγός Μπολίβαρ έρχεται από τον […]
«Θα ‘ρθουν και για μας καλές μέρες», είπε το αγόρι συγκινημένο. «Τότε θα μπορούμε να νοιαστούμε και για την ευτυχία μας, τη δική σου και τη δική μου…».
Ανάγκη και χρέος, να γενείς ο μοιραίος, στο παιχνίδι της λάμψης χορεύεις.
Σ’ ένα από τα παζάρια που πουλάνε «παλιά» βιβλία με το κιλό, ανακάλυψα καταπλακωμένο ένα φτηνό στην όψη και το μέγεθος βιβλίο. Αυτό που μ’ έκανε να το τραβήξω απ’ το σωρό, ήταν ο τίτλος του «Εξόριστοι» και ακριβώς από κάτω ένα σχέδιο που απεικόνιζε δυο αλυσοδεμένες γροθιές, από τις οποίες κρεμόταν ένα κομμάτι αλυσίδας.
Από το χώμα της θυσίας ξεφυτρώνουν οι δάφνες των λαϊκών ηρώων
Την άλλη μέρα το πρωί έψαχνα μάταια να τους βρω. Έχει νυχτώσει δε μπορώ να κοιμηθώ σύντροφε έχω ανάγκη να στο πω και ήταν μόνο ετών 18.
Έτσι κι αυτός, προτίμησε πάντα το μαύρο. Μα ό,τι είχε να δώσει απ’ την ενατένιση του μαύρου, το έδωσε. Καλό θα ήταν να σταθεί και σε άλλα χρώματα. Μα δεν ήταν σε θέση. Εκτός αν στή ζωή του γινόταν το θαύμα. Αλλά πώς;
Βασίλης Φωτιάς-Κοινοί Θνητοί: “Στου Κάτω Κόσμου τα στενά υπάρχει ένα στέκι, που όλοι οι θαμώνες του βρίσκουν παρηγοριά Και τα σημάδια που άφησε στον τοίχο το ντουφέκι χαράξαν με το αίμα τους τη λέξη λευτεριά”
