“…Όλα σ᾿ αύτη τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή…”
Τίμα φτωχέ εργάτη της τάξης σου το αίμα. Στ’ αφεντικού το ψέμα γύρνα κι εσύ την πλάτη…
Το ποίημα, απήγγειλε η Λιλή Γάτη στη λογοτεχνική βραδιά που οργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Λογοτεχνών του ΚΚΕ, μπροστά στις εκλογές της 7ης Ιούλη, στο χώρο «Πύλη 82 multispace».
Ένας χρηματιστής ονόματι Κίκελμαν, που εδώ και πολύ καιρό βρισκόταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, αναγκάστηκε υπό την επήρεια του άγχους του, που όλο και μεγάλωνε, να κάνει ό,τι ήταν ανθρώπινα δυνατό στη διάρκεια μιας βδομάδας, για να τονώσει την αυτοπεποίθησή του που κατέρρεε και για να κατεβάσει κάποια ιδέα ικανή να τον ξελασπώσει.
Ναι, ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης δεν ήταν μόνο, όπως έγραψε ο Τάκης Αδάμος, “γενάρχης της πρωτοπόρας σοσιαλιστικής πεζογραφίας στη χώρα μας”. Ήταν επαναστάτης…Στα έργα του ανέδειξε τους νόμους που ρυθμίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων, τα αίτια που προξενούν την κοινωνική ανισότητα και την αναπόφευκτη ταξική πάλη και Επανάσταση.
“…Μια φορά μου ‘χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι, πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη…”
Ο Εκκεντρισμός αποτέλεσε καλλιτεχνική άποψη στη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του 1920 με αβανγκαρντίστικη λογική. Ήταν μια από τις πολλές καλλιτεχνικές ομάδες που άνθισαν κατά την περίοδο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Κι ήρθε ξανά ο φόβος ο μεγάλος κι έπρεπε να ενισχυθεί το εκλογικό σύστημα της συνύπαρξης η Αυτής Μεγαλειότης η αντιπολίτευση τα ρεφορμιστικά τσιτάτα κι ο εκδημοκρατισμός και κηρύχθηκε λήξασα η εποχή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Κι εκεί που ήταν το κλουβί μας μόνο κι έρημο με την πόρτα ερμητικά κλειστή, σημάδι ότι δεν περίμενε κανένα επισκέπτη, να σου κι εμφανίζεται ένα περιστέρι!
Ο Ρίτσος «επέ-ζησε» σε τούτο το νησί από τον Οκτώβριο του 1948 ως τον Ιανουάριο του 1949. Φωτογραφίες του Ρενέ Βενού με τοπία της Λήμνου, εμπνευσμένες από το έργο του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου.
