Σας παρακάλεσαν να μην τη λησμονήσετε πως μας ανήκουν τα αετόμορφα βουνά της μα εσείς τα σπίτια τα λευκά λεηλατήσατε αυτά που έχτισε με το αίμα του ο εργάτης.
Και τι είναι ο έρωτας; Κάποιος που υποσχέθηκε να περιμένει κάποιον που υποσχέθηκε να γυρίσει. Στο τέλος, κι οι δύο βγαίνουν ψεύτες.
Το ποίημα του Αριστ. Βαλαωρίτη «Ο Κατσαντώνης» αναφέρεται στον φριχτό θάνατο από κτηνώδη βασανιστήρια των Τούρκων, του μεγάλου επαναστάτη Κατσαντώνη που έδρασε επί τουρκοκρατίας στις περιοχές των Αγράφων, του Βάλτου και του Ξηροποτάμου Αιτωλοακαρνανίας, πριν ξεσπάσει η Επανάσταση του 1821.
Με αφορμή τα 70ά γενέθλια ενός πραγματικά μη πολίτικαλ κορρέκτ
Η μεγάλη ιστορία τού έτυχε ένα βράδυ που είχε γίνει τάβλα στο μεθύσι. Αντί για παγκάκι, πήγε και ξάπλωσε κάτω από το άγαλμα του Ζάππα. Έκανε κρύο τσουχτερό εκείνο το βράδυ, μα ο Βαγγέλης δεν το έπαιρνε μυρουδιά – είχε φωτιά στα σπλάχνα του και τον ζέσταινε. Εκείνο το βράδυ, όμως, έτυχε να βγει «παγανιά» η αστυνομία…
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Είναι αόμματη. Στη θέση των ματιών της, έχει χαρτονομίσματα. Κι αναρωτιέμαι πια, πως ίσως δεν υπάρχει. Ίσως να ‘ναι ένα παραμύθι, για να κοιμόμαστε ανάλαφρα τις νύχτες.
Ο Τάκης Βαρελάς, ενθουσιώδης, παθιασμένος, αεικίνητος, λαϊκός και καλόκαρδος με παρέσυρε πολλές φορές σε δημιουργικούς δρόμους που δεν ήταν στους δικούς μου προσανατολισμούς, αλλά και με στήριξε με την αποφασιστικότητά του σε σχέδια δικά μου, όταν φοβήθηκα να τα υλοποιήσω.
Πρωτοπόρος αισθητικά και πολιτικά, ο Σέζαρ Βαγέχο σημάδεψε την ποίηση της Λατινικής Αμερικής με την ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας και τις ξεχωριστές του συμβολικές αναζητήσεις.
«Grece, ma rose de raison» («Ελλάδα, ρόδο του λογικού μου»): Έξι ποιήματα του Πωλ Ελυάρ που υμνούν τον αγώνα του ΔΣΕ, και έξι χαρακτικά της Ζιζής Μακρή, στο λεύκωμα που κυκλοφόρησε το 1949, σε 50 μόνο αντίτυπα, τυπωμένα στο χέρι, από τον σπουδαίο γλύπτη Μέμο Μακρή.
