Από ψηλά φαίνονταν τα δύο χωριά, το ελληνικό και το τουρκικό. Το ελληνικό ήταν πιο πλούσιο, είχε χρώματα, κεραμίδια, βαμμένους τοίχους, τσιμέντο, ενώ το τουρκικό ήταν μια συνέχεια χώματος, σπίτια από πλιθάρι, σαν τα αραβικά χωριά στην έρημο, (…) στο βάθος ο Πενταδάκτυλος.

Ο πρόλογος του σκηνοθέτη για το μυθιστόρημά του το “Κόκκινο Τανγκό”, με θέμα το Νίκο Ζαχαριάδη, που αρχικά προοριζόταν να γυριστεί ως σήριαλ.

Ένα σατιρικό ποίημα για την Αποκριά.

“…Ήταν ειρωνικός, μα και θλιμμένος,
στο παλκοσένικο ένας μώμος τραγικός,
ήταν ολοφυρόμενος, απεγνωσμένος,
σαν εμπροστά σε θαύμα, εκστατικός…”

Το ποίημα γράφτηκε για την εκδήλωση της ΟΓΕ που πραγματοποιήθηκε στην Κομοτηνή το 2017, τιμώντας την 8η Μάρτη. Είναι ένα χιουμοριστικό ποίημα, που όμως περιγράφει την καθημερινότητα και την ωμή πραγματικότητα που βιώνουν πολλές γυναίκες έως και σήμερα.

Υφάντρες μου της ζωής, γιορτή δικαίωσης της εργατιάς θα γίνει,
Όταν στα φορέματα και στης γης το χαλί, θα έχετε χαράξει,
Της ούγιας νικηφόρο γαζί , «τις σατραπείες νικήσατε Λαοί»

Αφιερωμένο στις γυναίκες της βιοπάλης και του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο

Ο Ζήσης Σκάρος (1917 – 8 Μάρτη 1997) από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στην Ελλάδα, άφησε μια σπουδαία λογοτεχνική κληρονομιά κι ένα ακόμα σπουδαιότερο παράδειγμα αγωνιστικής στάσης ζωής και δημιουργίας, που λίγοι κράτησαν με τόση συνέπεια.

Ξαγριωμένοι πια οι οπλοφόροι, χύμησαν πάνω του με τους υποκόπανους και το κυνήγησαν μακριά, πετώντας του ξύλα και πέτρες. Αλλά με νέο κύκλο τ’ άλογο, πιο μεγάλο μέσ’ απ’ τα χωράφια, ξαναβγήκε με νέο μπουλούκι από πιο πολλούς χωριάτες στο δρόμο.

Γρηγόρης Αυξεντίου 29 χρονών. (…)Είμαι 29 μόλις χρονώ και το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να ζήσω. Δεν πρόφτασα ακόμη να σκεφτώ, μια και δεν πρόφτασα να ζήσω. Μες στη μάχη τι να σκεφτείς;