Το ποίημα που παρουσιάζουμε γράφτηκε τον Αύγουστο του 1953 από τον Βόσκο Καράτζο και δημοσιεύτηκε στη φιλολογική σελίδα της εφημερίδας «Προς τη νίκη», που έβγαζαν οι πολιτικοί πρόσφυγες στην Τασκένδη.
Κατανόηση ζητάμε απ’ τις επόμενες γενιές κι όχι συγχωροχάρτι. Να μάθουν, πως πολεμήσαμε για τη λευτεριά του τόπου. Κι όχι μόνο «όσοι χόρεψαν σε μαρμαρένια αλώνια…». Όλοι μας και την ψυχή μας, και τη ζωή μας θα δίναμε, αν απ’ αυτό και μόνο θα εξαρτιόταν η ευτυχία του λαού… όμως χάσαμε τον αγώνα! Γιατί;
«Τι περιμένεις;» ρωτούσε η φωνή. «Αυτός είναι ένας φασίστας, ένας φονιάς. Γιατί δεν το σκοτώνεις;» «Δεν είναι όλοι φονιάδες», έλεγε η άλλη φωνή. «Για σκέψου το Γερμανό αντάρτη που οι δικοί μας τον φωνάζουν Μανώλη…Αυτός δεν είναι φίλος του πατέρα σου;»…
Πρέπει να γίνεις σκληρός χωρίς όμως να χάσεις ποτέ την τρυφερότητά σου Τσε Γκεβάρα, 1967
Ποίημα της Ρίτας Μπούμη – Παππά, με αφορμή τα 56 χρόνια του ΚΚΕ και τις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης. Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της 17 του Νοέμβρη 1974, μέρα των γενεθλίων του ΚΚΕ, αλλά και των εκλογών, στις οποίες το Κόμμα συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο «Ενωμένη Αριστερά», μαζί με το «ΚΚΕ εσωτερικού» και την ΕΔΑ.
Στις 14 του Οκτώβρη, οι δυο τους θα βρεθούν στο εμβληματικό πανεπιστήμιο της Βοστόνης για να γιορτάσουν την εγκατάσταση του αρχείου του Νίκου Γκάτσου με τη συναυλία «Ο Γκάτσος που αγάπησα», στην οποία συμμετέχει απαγγέλοντας και ερμηνεύοντας τα τραγούδια του και η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη.
Και τώρα πρέπει να βρω τι θα σου πω, όπως πάντα Δε βρίσκω έτοιμες τις λέξεις, είναι κρυμμένες στα συμβάντα Μόνο τα παραμύθια σου με αφορούν, γιατί γελάω Και τα βιβλία που ‘χω του Μαρξ. Σε χαιρετάω.
Ξεκινώντας νέος στο δρόμο της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, δεν άργησε να συναντήσει εκείνον της πολιτικής πρωτοπορίας μέσα από τις γραμμές του ΚΚ, τον οποίο θα ακολουθούσε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Κι έφυγε η Κατερίνα εκείνη τη Δευτέρα, 3 του Οκτώβρη σαν σήμερα, μην μπορώντας να αντέξει ούτε μια Κυριακή ακόμη. Κι έφυγε και τραγουδήθηκαν τα ποιήματά της.. Ακόμη κι όταν έφευγε οι φίλοι της τραγουδούσαν, έτσι για το γαμώτο που δεν έζησε..έτσι για να φύγει χαρούμενη. Πάνε 25 χρόνια από τότε..
Εδώ ο Λέβαδος, εδώ ο Μάντης κι η Ιέρεια, ο Κάδμος κι ο Πλούταρχος, οι Καταλανοί κι οι Τούρκοι, ο Λάμπρος Κατσώνης κι ο Αθανάσιος Διάκος… Εδώ ο Ορχομενός κι οι Μινύες, το Μαντείο κι η Έρκυνα, ο κάμπος της Κωπαΐδας με τα αθέριστα στάχυα κι ο Κηφισός με τις κλαίουσες ιτιές που κοιμούνται ανέμελα πάνω στα κρυστάλλινα νερά…
