Γραμμένο στη διάρκεια του αντάρτικου, και με υπέρτιτλο «Τύποι του στρατού μας», το κείμενο μάλλον προοριζόταν για δημοσίευση σε αντιστασιακό έντυπο της Κατοχής είτε και δημοσιεύτηκε αλλά το αγνοούμε.
Σαν ήρθε η ώρα για να δούνε των γεγονότων τον χαβά βρήκανε ασύμμετρη τη μοίρα, ευθύνη παντού και πουθενά. Και με το φως της κάθε μέρας ρωτάμε τι πώς και γιατί Πώς να τα φέρουμε σε πέρας, το χρέος, την αλήθεια, την τιμή.
Το Αιγαίο, σειρά διηγημάτων που ο Ηλίας Βενέζης έγραψε το 1941, φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του συγγραφέα: θερμή κι αθόρυβη αγάπη για τον άνθρωπο, φιλοσοφημένη διάθεση, χαμηλότονη γοητεία γραφής και, βέβαια, αυτή την έντονη νοσταλγία επιστροφής προς την πατρίδα που χαρακτηρίζει το σύνολο του έργου του.
Ο Βενέζης βίωσε στο πετσί του τη δραματική κατάρρευση του μεγαλοϊδεατισμού της ελληνικής αστικής τάξης, τόσο ως αιχμάλωτος στα διαβόητα “αμελέ ταμπουρού”, όσο και μετέπειτα ως πρόσφυγας στην Ελλάδα. Οι εμπειρίες του αποτέλεσαν τον καμβά των σημαντικότερων δημιουργημάτων του.
Εντυπώσεις από την επίσκεψη του ποιητή κατά το ταξίδι του στη Σοβιετική Ένωση το 1962.
Αν και η Έμιλυ Μπροντέ μοιράζεται με τις αδερφές της την πλούσια φαντασία και το στεγνό χιούμορ, διαφέρει από εκείνες ως προς το ότι δεν κάνει καμία χρήση αυτοβιογραφικών στοιχείων ή “από μηχανής” συμπτώσεων.
Στον φίλο, αδερφό και σύντροφο Μπάμπη Ντέλλα που έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων σήμερα 30 του Ιούλη σε ηλικία 64 ετών…
Σαν σήμερα 29 Ιουλίου του 1919 γεννιέται στην κλινική Λούρου στην Αθήνα ο Υδραίος τη καταγωγή Μίλτος Σαχτούρης , γιος του Δημητρίου Σαχτούρη και της Αγγελικής Παπαδήμα, απόγονος της οικογένειας του επαναστάτη ναυάρχου, Γεωργίου Σαχτούρη. Η επαναστατικότητα και η συμμετοχή στη δράση καθορίζει και τη ζωή του ίδιου του Μίλτου.
Ο Χάξλεϊ, απευθυνόμενος κυρίως σε αγγλοσαξωνικό ακροατήριο μορφωμένων αστών, επεξεργάζεται τόσο τους φόβους του απέναντι στη μαζική κατανάλωση και παραγωγή που σηματοδοτεί ο φορντισμός, όσο και τους πολύ πιο έντονους απέναντι στην απειλή από το νέο τύπο κοινωνίας που οικοδομούνταν στην ΕΣΣΔ.
“Την πρώτη φορά που ιστορήσαμε πως αργοσφάζανε τους φίλους μας, κραυγή φρίκης αντήχησε. Είχανε, τότε, σφάξει εκατό. Μα όταν σφάξαν χίλιους και η σφαγή δεν είχε τελειωμό, απλώθηκε σιωπή”