Το έργο του χαρακτηρίζεται από πρωτοποριακές αισθητικές αναζητήσεις, αλλά οι ριζοσπαστικές του διαθέσεις περιορίζονταν στον χώρο της τέχνης του, καθώς πολιτικά ήταν ιδιαίτερα συντηρητικός.
Θεωρείται ο βασικότερος εκπρόσωπος της λεγόμενης “υπαρξιακής ψυχοθεραπείας”, η οποία βασίζεται στο αξίωμα της οντολογικής μοναξιάς του ανθρώπου, εναρμονιζόμενη ανεξαρτήτως προθέσεων των φορέων της με την κυρίαρχη αστική ιδεολογία.
Και στο αλέγρο σάλπισμα των νέων πατρίδων νιώθω να ’ρχεται καταπάνω μου ο αχός από του Μαρξ και του Ένγκελς το τραγούδι· το παίζει ο Λένιν και το λένε οι λαοί.
Το γνωστότερο πεζό του είναι το διήγημα “Ο αναρχικός τραπεζίτης” του 1922, μια σάτιρα με επίκεντρο έναν τραπεζίτη που σε γεύμα με φίλο παραδέχεται πως είναι αναρχικός.
Κάθε άνιση μάχη που επιζητεί να ξεπληρώσει ένα παλιό και δυσβάσταχτο χρέος, δεν οριοθετείται μήτε από τη ζωή μήτε από το θάνατο…
Το νεαρό της ηλικίας και το «φρέσκο» της ποιητικής φωνής καταγράφονται στην ιδιαίτερη έκφραση της επιθυμίας, ερωτικής και όχι μόνο, που μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό ανεπίδοτη, όμως δεν είναι ακυρωμένη, τετελεσμένη ή ανέλπιδη.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Κόκκινος Τράγος” του Κώστα Παρορίτη, ενός από τους πρωτοπόρους του κοινωνικού μυθιστορήματος και του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα.
Πεπεισμένος για την “αγριότητα” του σοβιετικού συστήματος, ο Φλέμινγκ δημιούργησε έναν χαρακτήρα με κατεξοχήν στόχο τη διάλυση της ΕΣΣΔ, παρότι κάτι τέτοιο δε διατυπωνόταν ρητά από τον ίδιο στις συνεντεύξεις του, διακρίνεται ωστόσο σε διάφορα σημεία του έργου του.
Διήγημα της Έλλης Αλεξίου, γραμμένο το 1938, μέσα στη μεταξική δικτατορία. Από τα λιγότερο γνωστά. Ευαίσθητη γραφή, τρυφερή και τολμηρή ματιά για ένα θέμα που ακόμα και στις μέρες μας εξακολουθεί να είναι ταμπού, την ψυχική αρρώστια.
Κορυφαίος εκπρόσωπος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, υπήρξε αφοσιωμένος στην ΕΣΣΔ, λόγος για τον οποίο μέχρι και σήμερα αντιμετωπίζει συκοφαντικές φήμες περί λογοκλοπής του αριστουργήματός του “Ο ήρεμος Ντον”.
