«Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει/από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής» γράφει ο Καρυωτάκης. Για τους μαθητές που διεκδικούν το δικαίωμα όλων, ανεξαρτήτως θρησκείας και χρώματος, στην παιδεία, υγεία και εργασία στα σχολεία τους, στο δρόμο, στις οργανώσεις τους μαζί με την έμπρακτη αλληλεγγύη τους σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Χαϊδαρίου πραγματοποιήθηκε το αφιέρωμα στον μεγάλο αγωνιστή και ποιητή Κώστα Βάρναλη, μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Φέτος, για έκτη συνεχόμενη χρονιά, με αφορμή τον εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας ποίησης (21 Μαρτίου) το λογοτεχνικό περιοδικό «Θράκα», διοργανώνει το Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης στην πόλη της Λάρισας.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μάρτη), μερικά ποιήματα από τρεις διαφορετικές συλλογές του ποιητή (και δοκιμιογράφου και μεταφραστή) Άρη Δικταίου, που αναφέρονται στον ποιητή, στην ποίηση και στην ποιητική.
Ήταν π’ αναγνώρισα στον τόνο εκείνου του ήχου τον ίδιο τόνο που ’χαν οι φωνές εχθρών και φίλων κι είδα στα μάτια του καθενός το μίσος να λάμπει για τον άλλον – Ω! Τι άγρια που ’ναι τα πάθη για τα πρωτεία και την περιουσία.
«…και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!»
Η Ελένη Σαραντίτη έγραψε το 1996 το μυθιστόρημα «Κάποτε ο κυνηγός…». Τίτλος εμπνευσμένος από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Το σπίτι κοντά στη θάλασσα», το οποίο προτάσσεται. Αφηγήτρια είναι η Ευριδίκη, ένα νεαρό κορίτσι γεννημένο στην Τασκένδη από γονείς, παιδιά πολιτικών προσφύγων.
Μπήκε αιφνίδια και δυναμικά στο χώρο των γραμμάτων το 1930, ξεχωρίζοντας για τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα των έργων. Αργότερα, η σκληρή πραγματικότητα της Κατοχής θα τον οδηγήσει στους κόλπους του ΚΚΕ, γονιμοποιώντας παράλληλα το έργο του σε νέα κατεύθυνση.
Κριτική παρουσίαση δύο εκδόσεων για το Μαγιακόφσκι από τον Καστανιώτη: το ποίημα του μεγάλου σοβιετικού ποιητή για το Λένιν, σε επιμέλεια Αλέξη Πάρνη, και την έρευνα της Σερένα Βιτάλε “ο Μαγιακόφσκι σιχαινόταν το κουτσομπολιό”, για την αυτοκτονία του ποιητή -μια έρευνα που θα ήταν προτιμότερο να την έχει κάνει κάποιος μαρξιστής ιστορικός.
Τα έργα της συμβόλιζαν έναν κόσμου που είχε πεθάνει, χωρίς ποτέ η ίδια να αποδεχτεί την απώλειά του.
