“Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε τέτοιους τρομερούς καιρούς. Και δεν θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν’ ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι κάνω κείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας.

Τον Θοδόση Πιερίδη τον τιμάμε όχι μόνο σαν άνθρωπο του πνεύματος και της τέχνης, αλλά και σαν αγωνιστή, σαν κομμουνιστή, σαν άνθρωπο. Το ποιητικό έργο του είναι εμπνευσμένο από τους αγώνες του λαού δια λευτεριά, ειρήνη, κοινωνική πρόοδο. Ήταν κοντά στο λαό, μαζί με το λαό, ένα με το λαό. Ένοιωθε τους πόνους και τους στοχασμούς του λαού γι’ αυτό και τον απέδωσε σωστά, αληθινά στο έργο του.

Παρά τις διόλου κολακευτικές περιγραφές των ντόπιων που συνάντησε, ο λόρδος Μπάιρον εντάχθηκε αμέσως μετά το θάνατό του στο πάνθεον των εθνικών ηρώων, ενώ οι τιμές προς το πρόσωπό του εντάθηκαν μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους.

Ο ποιητής της «Τέχνης της γυμνής κι αστόλιστης Αλήθειας»

Ξέχασαν πως την αλήθεια για τον ήρωα Καλλία, τη λέει το πλατύ πέρασμα στις πλάτες του χωριού. Πως μετά τη φονική ενέδρα στο δύσβατο τοπίο, εκείνος κι οι 32 σύντροφοί του, Έλληνες, Σοβιετικοί κι Ισραηλίτες, ολάκερη διμοιρία, ορκίστηκαν να δείχνουν το δρόμο κάθε που γεμίζει το φεγγάρι, να μην ξεγελιέται ο διαβάτης όπως τούτοι απ’ τα καμώματα του καταραμένου χιονιού.

Επηρεάστηκε έντονα από τη τζαζ και τη μπλουζ μουσική, ενώ ως την αποφοίτηση της από το λύκειο είχε εδραιώσει τη φήμη της ως ένα αθυρόστομο κορίτσι που της άρεσε να πίνει στα μπαρ και να δημιουργεί έξαλλες σκηνές. Σε αντίθεση με τον κρυστάλλινο ήχο άλλων φολκ τραγουδιστριών της εποχής, όπως η Τζοάν Μπαέζ και η Τζούντυ Κόλλινς, η Τζόπλιν διακρίθηκε από νωρίς για το γρέζι στη φωνή της.

Πάνω από μια φορά τον προειδοποιούν οι γονείς του, να μη χάσει την απαραίτητη απόστασή του από το λαό, να μην αναμειγνύεται υπερβολικά με τους αποικιοκρατούμενους κατοίκους. Γιατί οι Βρετανοί δε θεωρούν εαυτούς καταπιεστές, αλλά κατά κύριο λόγο παιδαγωγούς ενός οπισθοδρομικού λαού, αγγελιοφόρους του πολιτισμού.

Κάθε εποχή έχει τη δική της γοητεία, λένε. Για μένα τα σκήπτρα στον αγώνα των εποχών κρατά ο χειμώνας. Τα χρώματα είναι γλυκά μα και ψυχρά, ζωντανά μα και μουντά. Μπορεί να βλέπεις μαύρο έξω αλλά οι μυρωδιές να δημιουργούν στη φαντασία σου μια πανδαισία χρωμάτων. Η κανέλα, το μήλο, η ζάχαρη, το λεμόνι, η βανίλια. Το βρεγμένο χώμα, το χιόνι που πέφτει κατάλευκο, ο φρέσκος καφές, τα χρώματα της αυγής.

Μεγάλη επίδραση άσκησε πάνω του η εκτέλεση των αναρχικών Σάκκο και Βαντσέτι το 1927, καθώς ο ίδιος ο Τζων Ντος Πάσος συμμετείχε ενεργά στην εκστρατεία διάσωσής τους. Το γεγονός αυτό θα επιβεβαιώσει την πεποίθησή του πως οι ΗΠΑ αποτελούνται από “δύο έθνη”-ένα των πλουσίων κι ένα των φτωχών.

Θέλω να σου πω μια ιστορία για έναν άνθρωπο που γνώρισα μια φορά, πριν από πολλά χρόνια. Ήταν σαν όλους τους άλλους. Με αδυναμίες, με φόβους, με άγχη, αλλά και μ’ εξυπνάδα πολλή, με σπιρτάδα, καλοσύνη και αγάπη. Είχε όμως ένα διαφορετικό πάνω του. Ήταν μικροσκοπικός!