“Δεν θα με τυφλώσετε κι ας με σπρώχνετε στα σκοτάδια Δικασμένοι στη μνήμη μου θα είστε αδίστακτοι, που άδικο σπέρνετε…”
“Οι γυναίκες με τα μαύρα δεν ξεχνάνε, υψώνουνε τα χέρια τους στον ουρανό, ανοίγουνε δρόμο μέσα απ’ τ’ άστρα…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Ποίημα για το έγκλημα των Τεμπών
Μόλις κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Μελά, με τίτλο «Τέκνο της θαλασσινής ανάγκης», από τις εκδόσεις «Εντός».
Ο μεγάλος αυτός συγγραφέας, πόνεσε πραγματικά τους δυστυχισμένους ανθρώπους και όπως λέει ο ίδιος: «Έσκυψα πάνω στο φτωχό και στον εργάτη και τον αγκάλιασα μ’ όλη μου την αγάπη. Η πείνα, ο μόχθος, η αρρώστια, η δυστυχία με κράτησαν νύχτες άγρυπνο να συλλογιέμαι…»
“Το σύνολο του πεζογραφικού και σεναριακού έργου του, αλλά προπάντων «Τα σταφύλια της οργής» και η νουβέλα «Άνθρωποι και ποντίκια» θα στέκουν υπεράνω του συμβιβασμού του, την περίοδο του μακαρθισμού, αλλά και του «Νόμπελ» που έλαβε το 1960”
“Υπόσχομαι από καρδιάς ότι δε θα ξεχάσω Για το έγκλημα ετούτο δε θα πάψω να μιλώ Χρέος το νιώθω ιερό ποτέ να μη σωπάσω Στη μνήμη των νεκρών το χρωστάμε όλοι αυτό…”
“Με κούρασε πολύ η Κυριακή. Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο…”
Μια συλλογή η οποία επεμβαίνει στον δημόσιο λόγο με σκοπό την αναδιατύπωση των ορίων της ιστορικής θέσης.
