“Τα Σάββατα πρωί πρωί στη λαϊκή, κόκκινα μήλα, πράσινα μαρούλια και σέλινα με τα μαλλιά λυμένα. Η φύση, μπόλικη και χύμα, της διδάσκει πως δεν πεθαίνουνε τα μήλα από λύπη…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Ποίημα μιας εργαζόμενης, εμπνευσμένο από την εμπειρία της σε σύγχρονα εταιρικά περιβάλλοντα…
“Εδώ στη στυγνή πραγματικότητα κάτι μεγάλο γίνεται Θάρρος και ονόματα κεντημένα στην πάλη είναι…”
“Αχ λαγουτιέρη μου που παίζεις το λαγούτο σου στις στράτες, μήπως τον είδες πάλι μοναχό να τριγυρνά στους δρόμους με τις λαμπάδες τις λευκές και ευωδιαστό το μοσχολίβανο στα χέρια;…”
«Για τι είμαι έτοιμος να πεθάνω, σε αυτήν την ξεπλυμένη από τη βροχή γη στα περίχωρα της Μόσχας; Εγώ, ένας γιος των μακρινών στεπών, ένας γιος του Καζακστάν, ένας Ασιάτης, γιατί βρέθηκα να πολεμώ εδώ για τη Μόσχα, υπερασπιζόμενος αυτή τη γη όπου ο πατέρας, ο παππούς και ο προπάππους μου δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους;»
“Είδα να ειρωνεύονται τα νησιά μας σαν τρελοί και κακούργοι σέρνοντας σε μαύρη κόλαση αμέτρητους βιογράφους μιας καινούργιας ιστορίας…”
“Έξω απ’ τον κήπο του διπλανού σπιτιού φτάνει, κοντοστέκεται, σταματά, βλέποντας ένα νιόβγαλτο λουλούδι…”
“Μάταια προσπάθησε να εξηγήσει Πως στο στρατόπεδο η περίθαλψη Από αυτή την άποψη Είχε ελλείψεις…”
Σαν τις δυσεύρετες μοναχικές σταγόνες που αργοκυλούν από τη σχισμή του βράχου, έτσι κάπως συλλέγουμε μία-μία όλες αυτές τις πολύτιμες μαρτυρίες για τους Ευρυτάνες λαϊκούς ήρωες. Ακολουθεί αυτή του “καπετάν Περικλή” (Γιώργου Χουλιάρα), συμπολεμιστή του Δ. Άνθη…
