“…αυτοί οι άνθρωποι δεν έριχναν βόμβες, αλλά νερό, όμως το αεροπλάνο τους τσακίστηκε, σε ένα βουνό…”
“Δεν χρειάζεται να σας υπενθυμίσω ότι δεν είμαστε μονάχα οι εικονογράφοι των βιβλίων σας αλλά είμαστε και οι σύντροφοί σας στα όπλα. Μαζί πολεμήσαμε, πολεμάμε και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε τον κοινό μας ταξικό εχθρό”
“Οι πωλητές δεν έχουν φθάσει στο τέλος της εκποίησης! Οι ταξιδιώτες δεν είναι ανάγκη να ορίσουνε την προμήθειά τους από τόσο νωρίς!”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Όλα, βλέπεις, πήγαν καλά κι έτσι κανείς δε φταίει, ούτε ποτέ στο παρελθόν, αλλά ούτε και τώρα. Μάλλον πρέπει να φταίνε τα κομμούνια κι οι γκέι, αυτό το παραμύθι, το είχε πάντα η χώρα…”
Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως, ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος…
“Ήρθε η Ηλέκτρα αποβραδίς απ’ όλα τα μπλόκα ξεγλιστρώντας σαν να ‘θελε στον κόρφο της να σε κρύψει στ’ ανοιχτό της πουκάμισο ανέμιζαν τα πρώτα σημάδια λευτεριάς Μην είδατε την Σωτηρία;…”
“Παλιέ μου φίλε της ζωής, της λύπης ίσα με της χαράς στον ίσκιο της μουριάς καινούργια όνειρα αρμαθιάζεις κι ύστερα απ’ τη δουλειά και της δουλειάς τη βράση ξάφνου, στο χορό ρίχνεσαι με την κάμαρη αντάμα ν’ αντέξουμε φωνάζοντας, ν’ αντισταθούμε κι άλλο!”
“…εδώ δεν μιλάμε απλά για φόνους, αλλά για νόμιμες γενοκτονίες, οι οποίες πραγματοποιούνται για λόγους εκδημοκρατισμού, από κουστουμαρισμένους φονιάδες.”
“Μέρες τώρα αφουγκράζομαι τη λύπη των σύννεφων Σαν αίμα που ασφυκτιά στις φλέβες η εξέγερσή τους.”
