Είναι η Άλκη Ζέη και η Ζωρζ Σαρή, που φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή τους. Το έργο τους έχει ήδη μεγαλώσει γενιές και γενιές… Ίσως επειδή το σύμπαν που έχουν φτιάξει «κλείνει το μάτι» στα παιδιά, δεν «σηκώνει» το άδικο και στρατεύεται στον αγώνα για τη ζωή…
“εκεί στις μανάδες των Τεμπών. Κάποιες απ’ αυτές δεν θα τα ξανακούσουν πια…”
“…«Σε χρειάζομαι, γιατί αλλιώς θα πάψω να ’μαι παιδί, μάνα» της είπα…”
“Πείνασα, μανούλα μου, ποτέ μου δεν χόρτασα πατρίδα και φως κι ας πλημμύριζ’ ο τόπος φωτεινούς καταρράχτες…”
“Θέλουμε ποσοστά απ’ το γάλα μας, φώναζαν τα πρόβατα. Θα είμαι πιο γενναιόδωρος μαζί σας, είπε ο τσέλιγκας…”
Ο Αναστάσιο Ακίνο ήτανε ο Σπάρτακος του Ελ Σαλβαδόρ / o Μαρουλάντα και ο Γιον Σόσα και ο Πατρίς Λουμούμπα / του 19ου αιώνα στο Ελ Σαλβαδόρ
“Άγνωστοι άνδρες με αδράχνουν παραμάσχαλα, και μ’ οδηγούν στο πλυσταριό τής ταράτσας. Με δένουν πισθάγκωνα, σφιχτά, με τριχιά…”
Δυο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“…έξω έβρεχε και το βλέμμα του πήρε το χρώμα της βροχής… Ο καθρέφτης τώρα έδειχνε δυο νέες πολιτείες…”
“Είναι λίγο αστείο, αλλά φυσικά είναι κατανοητό να αναφέρεται η ανάρτηση στο Βραβείο “Λένιν” που του απένειμε η ΕΣΣΔ και να αποσιωπάται ότι ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας”
