Μόνο εκείνος που νομίζει πως ο Ιούδας υπήρξε είναι ικανός να ξεπουλήσει τον Ναζωραίο.
“…Τώρα οι όροι αλλάξανε, ο κόσμος πια απέχει. Μονάχα λόγια ειδικών, και εβδομάδες των παθών, μα ανάσταση δεν έχει.”
“Για τους Μωρίς Λανγκλουά, Ροζέ Ράντισον και άλλους συντρόφους”
“Το γιασεμί μοσχοβολάει μοναξιά, η λεβάντα φτηνή κολόνια, το νυχτολούλουδο μεθυστικό οργασμό και το κόκκινο γαρύφαλλο αγώνες και τσιγγάνες… “
“Ίδιες πλατείες Ίδιος των εργατών ο κάματος Ίδια πουλιά, στα σύρματα καθισμένα Ίδιος ξένος επισκέπτης κι ο αέρας…”
“Στείλτε μου κι εσείς το πορτρέτο σας. Η παρομοίωσή σας με τη λοκομοτίβα, τις ράγες και το πέσιμό σας στο χώμα με τα μούτρα, είναι πολύ πετυχημένη, αλλά δεν είναι δίκαιη. Δε βουλιάζουμε στο χώμα επειδή γράφουμε· αντίθετα, γράφουμε γιατί βαλτώνουμε και δεν μπορούμε πια να ξεφύγουμε.”
“Πάλι είμαι άστεγη και τα ερείπια που είδα τα φωτογράφησα…”
“Και κάθε τέτοια μέρα, είναι έθιμο και πρέπει, να βρεις ποια είναι η ψεύτικη απ’ όλες τις ειδήσεις. Τις άλλες μέρες όμως ίσως μάταια γυρέψεις, Αν είναι μιά αληθινή, να την ανακαλύψεις.”
Σαν σήμερα, την 1η του Απρίλη 1902, γεννήθηκε η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη. Δυναμική και ανατρεπτική και ταυτόχρονα εύθραυστη, έζησε μόλις 28 χρόνια αναζητώντας και πιστεύοντας σε μια ιδανική ευτυχία που ποτέ δεν συνάντησε…
“Τον ξέρω το στρατιώτη σου, σταυρούς κάρφωνε, Μίλτο, μα, τ’ όνειρό μου αν το ‘βρει, σε ικετεύω, στείλ’ το…”
