Και πώς ν’ αντέξει μέρα θερινή μπροστά σου; Πιότερ’ η θέρμη σου κι η ομορφιά η αιθέρια: Σκληροί άνεμοι σκορπούν στο Μάη τον έρωτά σου Και φεύγουν βιαστικά για μας τα καλοκαίρια.
“…Κι έτσι, μας δίκασε για πάντα η Ιστορία, να ζητιανεύουμε ουρανό σε άδειους δρόμους, και το κορμί να περονιάζουνε τα κρύα, παίζοντας κάθε μέρα κλέφτες κι αστυνόμους…”
“…Μαζί με τη μεγάλη στέρηση, έρχεται και η μεγάλη άνοιξη, η ψυχή ντύνεται με χρώματα ανοιχτά και το νοιώθει, η δύναμη των πολλών αλλάζει τα σύμπαντα…”
Γι’ αυτό η εποχή μας είναι του Λένιν η εποχή και ο χρόνος είναι αυτός που δίνει «στα συνθήματά της μια νέα ορμή» και ο Λένιν είναι «η δική μας γνώση, η δική μας δύναμη, το δικό μας όπλο και το δικό μας τραγούδι».
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Ποιητική συνάντηση με την παρουσίαση καβαφικών ποιημάτων σε 20 + 1 γλώσσες από διάφορα μέρη του κόσμου, με αφορμή τη συμπλήρωση ενενήντα χρόνων από το θάνατο του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη
Αυτό που μας διαχωρίζει όμως από τους προκατόχους και τους σύγχρονους μας και δημιουργεί ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ μας είναι η αποκλειστική έμφαση που δίνουμε στη δημιουργική λέξη, ελεύθερη για πρώτη φορά, απελευθερωμένη από εμάς.
“…φέρτε τα μύρα, φέρτε την αγάπη! – ακόμη μένει μια πίστη που βαθιά μας δε δουλώθη. Ένας δεν είναι – πλήθος είναι που εσταυρώθη.”
“…Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα. Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε σ’ ένα παγκάκι αθάνατοι καθώς νυχτώνει;”
Το μυαλό μας ήτανε στον πρώτο οβελία της οικογένειας. Στο πρώτο γνήσιο ελληνικό Πάσχα που θα γιορτάζαμε, όσο στη Μουργκάνα και στην Αλεβίτσα στοιβάζονταν τα κορμιά των παλικαριών κάτω από το άγρυπνο αμερικάνικο μάτι του στρατηγού Βαν Φλιτ.
