“Η αγάπη πήρε τους δρόμους του ουρανού μέσα στα χέρια των παιδιών, ακόμα ένα τσιγάρο κι ένα αχ! μέχρι να ξεψυχήσουμε…”
Κάποτε υποσχεθήκαμε να πούμε καινούργια τραγούδια.
Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή ο Μίλτος Σαχτούρης: «Στους ανθρώπους στέρησε την απόλαυση να του κάνουν κακό, γιατί, όπως κάθε μεγάλος ποιητής, τα χειρότερα τα κάνει μόνος του για τον εαυτό του»…
Ο σπουδαίος κομμουνιστής ποιητής και αγωνιστής, Φώτης Αγγουλές, στους δίσεκτους καιρούς που ζούμε, με την οικονομική κρίση να τσακίζει τον λαό μας, τους πολέμους να τον περιτριγυρίζουν, αποτελεί φωτεινό φάρο σκέψης και προβληματισμού αλλά και πρόσκλησης στον αγώνα
Να μιλάς για τους ήρωες με έναν τρόπο που αυτός που το διαβάζει να νιώθει ότι μιλάς για εκείνον. Να ταυτίζεσαι με τους ήρωες, να συμπάσχεις, να κλαις, να γελάς μαζί τους, να θυμώνεις και μέσα από τη ζωή τους να καταλαβαίνεις πράγματα και για τη δική σου τη ζωή. Να μετακινείσαι. Να κοιτάς τη ζωή μέσα από μια άλλη οπτική.
“Σου δίνω τον εαυτό μου πάνω από κήρυγμα και νόμο, Θα μου δώσεις κι εσύ τον εαυτό σου; Θα έρθεις να ταξιδέψουμε μαζί; Θα μείνουμε στο πλευρό ο ένας του άλλου όσο ζούμε;”
“Μα δεν αλλάζουνε οι καιροί με επωδές και ξόρκια, ζητούν των σκλάβων τα κορμιά στη γη να στάξουν αίμα! “
“Πάντα θα μείνει το σπινθηροβόλο βλέμμα που έλεγε «σ’ όλον τον κόσμο εγώ ανήκω». Πες μου, το διάλεξες να φύγεις ίδια μέρα που οι «μαύροι» στήσανε στον τοίχο και το Νίκο;”
“Είν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι’ ελεύθεροι να μείνουν, Εκείθε με τους αδελφούς, έδώθε με το χάρο.”
“…βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο, καινούριο Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης οπού να πλάσουμε για Σένα μέλλει, Ελλάδα!”
