“Πάντα θα μείνει το σπινθηροβόλο βλέμμα που έλεγε «σ’ όλον τον κόσμο εγώ ανήκω». Πες μου, το διάλεξες να φύγεις ίδια μέρα που οι «μαύροι» στήσανε στον τοίχο και το Νίκο;”
“Είν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι’ ελεύθεροι να μείνουν, Εκείθε με τους αδελφούς, έδώθε με το χάρο.”
“…βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο, καινούριο Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης οπού να πλάσουμε για Σένα μέλλει, Ελλάδα!”
Δύο ποιήματα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Τέσσερα χείλη Στον πόθο μισάνοιχτα Δικό μου ούτ’ ένα
“…οίκτο μην δείξεις, μην τους λυπάσαι, αυτοί σε κλέβουν ενώ εσύ κοιμάσαι, αν τους ανεχτείς και άλλο, για πάντα στον πάτο θα είσαι…”
“Εγώ, εσύ, ο Ισμαήλ κι η Τζένη Και ο Μίλτος κι ο Ιβάν, οι πονεμένοι
Πόσες φορές θα ρίχνουμε το κέρμα; Και σε ειρήνη και σε πόλεμο ένα ψέμα Χαμένοι εμείς, πάντα, δίνουμε το αίμα…”
Οι δεκαετίες της ζωής και του έργου της ιδιαίτερα αγαπητής, πολυγραφότατης, πολυμεταφρασμένης και με πολλές διακρίσεις, Άλκης Ζέη, στην έκθεση που οργανώνει το Υπ. Πολιτισμού και Αθλητισμού, στο πλαίσιο του «Λογοτεχνικού Έτους 2023 Άλκη Ζέη», σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη
“Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι…”
“Ένας άνεμος που πέρασε μες απ’ το σκοτεινό τούνελ της σιωπής μας έφερε το μαντάτο. Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν. Δυο ξεχασμένοι γλομποι ξεθωριάζουνε στην ξώπορτα της μέρας. Τους σκότωσαν…”
