“…παριστάνεις τον βαρύμαγκα, η ζωή δεν είναι βιντεοκλίπ, η μαγκιά σου κρατάει, όσο και η μαστούρα σου…”
Όλα τα παιδικά μου παράπονα στον καπνό του πρωινού τσιγάρου, μαύρες μέρες, η πόλη σκοτεινή, μοναξιά, κάποιος αγκαλιάζει το άγαλμα στο πάρκο και κλαίει… Ποια η αρχή και ποιο το τέλος;
Το Σάββατο 21 Ιανουαρίου, στις 20:1, θα είμαστε στο Zatopek book cafe στην Καλλιθέα!
“Μέσα σας κλαίει το μαύρο φτωχολόϊ, κι όλα σας, κ’ η χαρά σας, μοιρολόϊ πικρό κι αργό· μαύρος, φτωχός και σκλάβος και ακαμάτης, στενόκαρδος, αδούλευτος, – διαβάτης μ’ εσάς κ’ εγώ…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Ποιήτρια, συγγραφέας ιστορικών βιβλίων, μεταφράστρια και κριτικός βιβλίων. Μια σπουδαία γυναίκα που άφησε ανεξίτηλο στίγμα στην πολιτική και πολιτιστική ζωή του τόπου.
“Χρόνια πολλά παλάγκο και κλειδί με μπότζι, με παλάντζο απά στο κύμα μ’ αίμα και ιδρώτα βγάζεις το ψωμί και για τ’ αφεντικά ουρά το χρήμα…”
Το εμβληματικό ποίημα γράφτηκε στη Μακρόνησο από τον εξόριστο Μ. Λουντέμη. Στο κολαστήριο της Μακρονήσου βρέθηκε εξόριστος, μαζί με χιλιάδες άλλους κομμουνιστές και αγωνιστές, και ο Λάζαρος Κυρίτσης, που πριν λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή στα 102 του χρόνια.
“Κοκκινίσετε λοιπόν όμοια με της σημαίας μου το ύφασμα τέτοιον έπαινο ακούγοντας κι ας πα’ να ‘σαστε σεις δέκα φορές που λέει ο λόγος οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής…”
Ο αγώνας τού έδωσε τις μεγαλύτερες χαρές. Μια κρύα νύχτα, κει που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους για την Οχτωβριανή Επανάσταση, βρήκε τη γυναίκα του… Και το πεζοδρόμιο έχει τις δικές του συγκινήσεις. Μπαίνεις μπροστά και η φάλαγγα τραβάει άφοβα πάνω στα πολυβόλα… Και οι φυλακές και οι εξορίες δε σου δίνουν καιρό να βαρυγγομήσεις…
