“Τι να τους κάνω τους στίχους σας; Προσμένω να ιδώ φεγγάρια να πέφτουν στα βάραθρα Κόσμο σακάτη ν’ αρματώνεται μ’ αχτίνες Περιμένω την εποχή ν’ αλλάξει φόρεμα Περιμένω έναν κατακλυσμό να ξεδιψάσω Τις σάλπιγγες που δεν ανέχεται η ακοή σας…”
“Τώρα όμως, σπάνε τη σιωπή τους τώρα πατάνε στέρεα στη γη στ’ οργωμένο χώμα Κι η φύση χαίρεται, στολίζεται κι όλο ομορφαίνει…”
Εκλογές μυρίζουν γαρ!
“- Άκου, παιδί μου εσύ, Γιαννιά, μη μας ντροπιάσεις τη γενιά. Έχεις γυναίκα που είναι νια κ’ έχεις κοπέλα παρανιά· δώσε σε μας μια μαχαιριά κ’ ύστερα βάλε μας φωτιά· και μες στην πρώτη την αυγή πετάξου εσύ μες στη σφαγή!”
“…παριστάνεις τον βαρύμαγκα, η ζωή δεν είναι βιντεοκλίπ, η μαγκιά σου κρατάει, όσο και η μαστούρα σου…”
Όλα τα παιδικά μου παράπονα στον καπνό του πρωινού τσιγάρου, μαύρες μέρες, η πόλη σκοτεινή, μοναξιά, κάποιος αγκαλιάζει το άγαλμα στο πάρκο και κλαίει… Ποια η αρχή και ποιο το τέλος;
Το Σάββατο 21 Ιανουαρίου, στις 20:1, θα είμαστε στο Zatopek book cafe στην Καλλιθέα!
“Μέσα σας κλαίει το μαύρο φτωχολόϊ, κι όλα σας, κ’ η χαρά σας, μοιρολόϊ πικρό κι αργό· μαύρος, φτωχός και σκλάβος και ακαμάτης, στενόκαρδος, αδούλευτος, – διαβάτης μ’ εσάς κ’ εγώ…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Ποιήτρια, συγγραφέας ιστορικών βιβλίων, μεταφράστρια και κριτικός βιβλίων. Μια σπουδαία γυναίκα που άφησε ανεξίτηλο στίγμα στην πολιτική και πολιτιστική ζωή του τόπου.
