“Ακόμη δεν έγινε ο άνθρωπος; Ακόμη τα Χαμηλόνεφα που μας γιομίζουνε δάκρυα; Ακόμη το Χέρι που χτυπάει νομίμως στις πλάτες; Ακόμη το Πόδι που κλωτσάει με μίσος κεφάλια; Ακόμη το Δάχτυλο στη σκανδάλη που πιέζει για Αίμα;”
Εμείς, οι επιζήσαντες, Σε ποιους χρωστάμε τη ζωή μας;
Έγκλημα διαρκείας! Οι φωτιές είναι εθνικές τραγωδίες! Το κράτος άδειο κουφάρι με μηδέν συναίσθημα. Ανικανότητα, ασυνειδησία, εγκληματική ηλιθιότητα;
Κι αν του Μπατίστα οι γιοι είχαν του Αβέλ τα μάτια ξεριζώσει Και τα ’δειχναν στην αδερφή του την Αϊδέε για να προδώσει…
“Αν ο Καρυωτάκης μέχρι τα 32 του και με τον «ίλιγγο του κινδύνου» που τον διακατείχε, έγραψε όσα έγραψε, εξέφρασε όσα εξέφρασε, τη στιγμή που άλλοι άξιοι ποιητές στην αντίστοιχη ηλικία δεν είχαν ακόμα διαμορφώσει πλήρως τα εκφραστικά τους χαρακτηριστικά, μέχρι πού θα μπορούσε να είχε φτάσει δημιουργικά αν συνέχιζε να ζει και δεν αυτοκτονούσε;”
Σαν σήμερα, στις 21 του Ιούλη 1928, αυτοκτόνησε ο ποιητής και πεζογράφος Κώστας Καρυωτάκης
“Απ’ το νερό του ποταμού, Που κατατρόπωσε το βουνό Και βρήκε δρόμο να βγει στη θάλασσα…”
“Κοιμήσου τώρα πιο βαθιά, η θέση σου ήτανε πάντοτε άδεια, χρειάζονται πολλές αλήθειες για να πεις ένα ψέμα…”
Απ’ το Κιντσαμαλί, απ’ όπου είναι τα μάτια σου πλασμένα μέχρι τα πόδια σου για μένανε χυμένα στη Φροντέρα είσαι το μαύρο αργιλόχωμα που ξέρω: μες στα λαγόνια σου απ’ την αρχή όλο το στάρι αγγίζω.
“Σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα και άλλα σπαθιά θα δεις πλάι στο δικό σου ν’ ανοίγουν τον δρόμο…”
