“Κι από τα πλάτια τ’ ουρανού Στου δειλινού το θάμπος Πικρό κελάηδημα βαθύ Η ύστατή σου η πνοή Αδούλωτη αντάρτικη ψυχή!”
“Διαλέγω την οικογένειά μου, αυτήν την μεγάλη συμφωνία με τα φωνήεντα που διαπρέπουν στο φιλί… Διαλέγω να ’μαι άνθρωπος, κομμουνιστής άνθρωπος ανάμεσα σε συντρόφους…”
“Όταν όμως άκουγε ένα τραγούδι «Στο ’πα και στο ξαναλέω στο γιαλό μην κατεβείς…» ζάρωνε τα χείλη, κατάπινε το λυγμό, άφηνε τα δάκρυα να κυλήσουν και ταξίδευε…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Κάθε φέτος και χειρότερα, κάθε χτες και καλύτερα…”
Η εποποιΐα του Στάλινγκραντ ενέπνευσε όλους τους μεγάλους λογοτέχνες της εποχής, οι οποίοι έγραψαν στίχους που ύμνησαν τον τιτάνιο αγώνα του Κόκκινου Στρατού ενάντια στον ναζισμό.
“Δίχως πατρίδα, σαν αγριοπερίστερα που ψάχνουν σπηλιές να φωλιάσουν, σαν αγριάδες στον κήπο του κόσμου, σαν τσουκνίδες ανεπιθύμητες, μ’ εκατομμύρια χέρια γύρω τους…”
Η δολοφονία του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ήρθε να επιβεβαιώσει, ακόμα μια φορά, την αλήθεια πως ο φασισμός μισεί θανάσιμα το πνεύμα και τους πνευματικούς δημιουργούς. Επιδίωξή του είναι να γυρίσει την ανθρωπότητα πίσω, στην κατάσταση του κτήνους…
“Πάνω σε άσπρο χαρτί, με τα ίδια σου τα χέρια, υπέγραψες την καταδίκη σου!”
“Κάτω από τόνους λάσπη με βρήκανε θαμμένο, μου δώσανε χαπάκια για ν’ αντέχω και μέσα στα καμένα, είμαι και περιμένω μια δεύτερη ζωή που δε θα έχω…”
