“…αλλά των εκατοντάδων το αίμα δεν ξεχνιέται, ούτε ο πόνος σβήνει οι νεκροί μιλάνε, πάντα μιλάνε με της σιωπής τους τη φωνή την Ιστορία με το αίμα τους τη γράφουν σ’ όλες τις εποχές τη γράφουν…”
“Γι’ αυτό όση τρικυμία κι αν σηκωθεί στον τόπο αυτό δεν θα ξεράσει τους φελλούς στις άκρες…”
“Κι αν η παρτίδα δύσκολη κι όλο πηγαίνω πάσο, Πάντοτε θα τραβάω μπροστά και ας γυρίζω πίσω…”
Σαν σήμερα, στις 10 του Δεκέμβρη 2012μ έφυγε από τη ζωή ο Άλκης Αλκαίος, ο ποιητής «που υποδυόταν τον στιχουργό» και άλλαξε τη ρότα του μεταπολιτευτικού τραγουδιού.
«Ναι, ξύλινο! Από τον καιρό που του κόψανε το χέρι το κανονικό, έχει ένα ξύλινο!» συνέχισε και πριν ρουφήξει τη μύτη του, πρόλαβε να συμπληρώσει, «Επειδή το ψεύτικο χέρι είναι άσχημο, γι’ αυτό φορά το γάντι. Για να το κρύβει»…
Πιο βαθιά κάτω απ’ το χώμα και τα άσπρα μνήματα οι σεμνές μορφές των συντρόφων τα Σάββατα των ψυχών απαγγέλουν τη Διεθνή: «Της πείνας σκλάβοι, εμπρός, εμπρός…»
“Τη σκέψη αρμάτωσε με νου και γνώση, την πείρα των παλιών κάνε μυστρί κι από την ήττα κάνε να πυργώσει νίκη περήφανη τρανή…”
«Η λογοτεχνία τον καιρό της Παρισινής Κομμούνας» είναι ο τίτλος της νέας έκδοσης που κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή» και επιμελήθηκε το Τμήμα Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ. Αφιερωμένη «σε αυτούς τους γενναίους μαχητές της πένας, που…δεν υπολόγισαν τις επιπτώσεις της στάσης τους στους ίδιους και στο έργο τους και ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του καιρού τους».
Μέσα σε τούτο το θυελλώδες πέρασμα του χαλαστή ανέμου που μανιάζει αλλάζοντας άρδην τα χρώματα, τους ήχους, τις μορφές και τις εποχές, τίποτα δεν είναι μάταιο, θλιβερό, ασήμαντο και άσκοπο!
Οι λευκοί απέναντι τουφεκάνε με βάρδιες, οι μισοί πολεμούν, οι άλλοι μισοί χώνονται πίσω από τ’ αυτοκίνητα και πίνουν μπύρα, κυκλοφορούν με μιάν άνεση και μια βεβαιότητα πως οι μαύροι δεν μπορούν να τούς πετύχουν. Κάπου – κάπου βάζουν το μεγάφωνο τού αυτοκινήτου να φωνάζει: «αυτές οι σφαίρες είναι φτιαγμένες από λευκούς για να σκοτώνουν μαύρους»…
