“Η ελευθερία, η μόνη ελεύθερη γυναίκα, μας ψάχνει αγέννητους στο σκοτάδι και γεννημένους στα αίματα, μας θέλει με σημαίες και ταμπούρλα στην ανηφόρα της ζωής…”
Βλέπεις κατά πως σου ’λεγα, τον οχτρό τον πολεμάς και με χωρίς πόδια. Φτάνει να ‘χεις μέσα σου τον πόθο της λευτεριάς σα φλόγα, να σ’ οδηγάει στα μεγάλα…Ο λοχαγός Νίκος Τσαμαδός, ήταν ένας από κεινούς που τα ’δωσε όλα. Σιγά-σιγά…
Όταν κατέβασαν το σεντόνι, οι δυο γυναίκες έβαλαν πάλι τις φωνές. Ήταν ίδιος ο παππούς του ο Γιώργης, όταν τον ξεθάψαν από τον τάφο στα τρία χρόνια. Μόνο μαύρο δέρμα και κόκκαλα, ίδιος λείψανο αγίου.
Ο Καμίλο πήρε μέρος σ’ εκατό μάχες, ήταν ο έμπιστος του Φιντέλ στις δύσκολες στιγμές του πολέμου, ο όλο αυταπάρνηση αγωνιστής, ο άνθρωπος που τη θυσία την έκανε όργανο για ατσάλωμα του χαρακτήρα του και σφυρηλάτηση του χαρακτήρα του στρατεύματος. (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Ο Ανταρτοπόλεμος)
Υπάρχει ελπίδα άραγε, σαν λαός να σκύψουμε σήμερα πάνω σε τούτη την εξαίσια, τη μοναδική γλώσσα; Βεβαίως η ερώτηση είναι ρητορική με τόσα… «κοινωνικά εμπόδια δικτύωσης» στους καιρούς μας.
Ο Νεκράσοφ όχι μόνο συμπονούσε το λαό αλλά ταύτισε τον εαυτό του με την αγροτιά της Ρωσίας και αγωνίστηκε γι’ αυτή.
Μπορεί ένα βιβλίο να κρύβει μέσα του τον κόσμο, μπορεί να είναι και το ίδιο ο κόσμος.
Σαν σήμερα, στις 22 του Οκτώβρη 1887, γεννήθηκε στο Πόρτλαντ των ΗΠΑ ο Τζον Ριντ, στέλεχος του αμερικανικού εργατικού κινήματος, συγγραφέας και δημοσιολόγος.
Προχωρήσαμε κάμποσο σιωπηλοί. Ούτε ταβέρνα ούτε χορό ούτε τίποτα. Αυτή η αδερφή τα χαλνούσε όλα…
“Υποκρισία και ψευτιά στήνουν καρτέρι, μα εσύ να βγεις μ’ ένα σπαθί κι ένα μαχαίρι, στην αναμέτρηση τους φόβους να νικήσεις, τ’ άδικο αίμα και το δάκρυ να ξορκίσεις…”
