Κι εγώ θα τής έλεγα τη στερεότυπη φράση τού Baudelaire ότι “τα θέλγητρα τής φρίκης δε μεθάνε παρά τούς δυνατούς” κι ότι αν μπορούσα θα γέμιζα το παλιό μου κείνο κελί με πίνακες του Βίρστ για να ζω σε μια ατμόσφαιρα φρίκης. Κι ότι αν δεν το ’κανα είναι γιατί δεν ήθελα να στερηθώ τη συντροφιά της…
Γνωρίσαμε την Ρίτα Μπούμη – Παπά μέσα από το ποιητικό της έργο και δεν κρύβουμε την έκπληξή μας όταν έπεσε στην αντίληψή μας μια δική της συλλογή διηγημάτων, ένα από τα οποία μοιράζεται σήμερα η στήλη με τους αναγνώστες της. Αν νοιώσατε κι εσείς την ίδια έκπληξη, τότε σίγουρα θα βρείτε τη συνέχεια συναρπαστική…
Είναι τόσο δυνατή η οσμή του φόβου στους ανθρώπους, ώστε χαλάει την ευωδιά της νοτισμένης γης, των φυτών και των δέντρων, των βρύων, των μούρων και των μανιταριών που ο άνεμος μου φέρνει απ’ το πυκνό δάσος.
Ψάχνανε να βρούνε το σκοινί…Τα βάζανε με κάποιον Μπάμπαλη και με κάποιο Μάλλιο, που είναι τσαπατσούληδες. Κάνουνε τη δουλειά τους και αφήνουν τους άλλους να σπάνε τα αρχίδια τους. Κάποιος μου είπε να μην κοιτάζω σαν μαλάκας και να ψάξω και εγώ. Ο Σπανός διαφώνησε και είπε να κάτσω εκεί που καθόμουνα, δεν τους χρειαζόταν η βοήθειά μου. Τελικά βρέθηκε το σκοινί…
“Τούτο το βιβλίο δεν το χαρίζω. Το πετάω μ’ οργή κατάμουτρα στον άθρωπο που στέκεται στο… γκρεμό της Ακρόπολης και ορίζει τη Ζωή, με τα λόγια: «Βαρέθηκα τη ζωή!…»”
Κάποτε θα πρέπει να αναπτυχθεί μέσα μας ένας βαθύτερος στοχασμός γι’ αυτό που είμαστε, γι’ αυτό που κάνουμε και γι’ αυτό που θέλουμε τελικά να πετύχουμε.
– Δεν είναι – του είπαν – πόσο θα ζήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο εμείς, αλλά πώς θα ζήσουμε τούτη τη ζωή! Άλλοι την τιμούν φίλε, κι άλλοι τη ντροπιάζουν…
«Η φύση γιορτάζει το μεγαλύτερο πανηγύρι της και χαίρεται και μεθάει από χαρά και αγάπη από αρώματα, τραγούδια. Και μεις θα γιορτάσουμε τις μέρες αυτές και το Πάσχα, μέσα στο χαλασμό του πολέμου, στους καπνούς της μάχης, τα βογγητά και τα δάκρυα, το αίμα. Τι κατάρα!!».
«Χριστός ανέστη εκ νεκρών!»… Έξη φορές ήρθε η Λαμπρή τα τελευταία χρόνια. Μα έξη φορές ως σήμερα οι Έλληνες δεν αναστήθηκαν. Αλλ’ ακόμα πεθαίνουν…
“Πρέπει να ξέρης, Ιησού μου, ότι η θρησκεία την οποίαν εδίδαξες εις τον Κόσμο, δεν υπάρχει πλέον εκεί κάτου· επειδή από καιρό σε καιρό, και από λίγο σε λίγο, την αλλάξαν· όλην· ώστε τώρα δεν έμεινε παρά τ’ όνομά σου απάνου σε μια σωρεία θρησκευτικών εθίμων, οπού τα λένε θρησκεία σου…”
