Ως πότε, ως πότε θα περιμένουν οι κολασμένοι της γης; Όλοι κοιτάνε με λαχτάρα κατά την ανατολή.
«Απόπειρα συμμετοχής εις ανατρεπτικήν δράσιν»…Πήγαινε – έλα! Από στρατόπεδο σε φυλακή. Κι ούτε μια φορά η δικαιοσύνη δεν αμφισβήτησε τον επικίνδυνο χαρακτήρα του, γιατί κάθε φορά ο Παναγιώτης ζητούσε «επαφή»…Πώς να πείσεις τα στρατοδικεία ή τον Παναγιώτη για την τρέλα τους;
Ο κατάδικος ουδέν απολέσας της αταραξίας του, υπήγε να τοποθετηθή αυθορμήτως αντικρύ των τουφεκιστών εις την κανονισμένην απόστασιν δέκα βημάτων, απωθήσας τον προσελθόντα να περιδέση κατά το σύνηθες τους οφθαλμούς του δια μαντυλίου δεκανέα. Οι στρατιώται ηύθυναν ήδη κατά του στήθους του τα όπλα αναμένοντες το τελευταίον πρόσταγμα, ότε αντήχησαν εκ διαφόρων συγχρόνως ομίλων φωναί: «Δεν μας αποχαιρετάς, Σάνδρε;»
Ψαράδες, ναυτικοί, ξενιτεμένοι, άνθρωποι του μόχθου αλλά και ξωμάχοι διηγούνται τις μικροχαρές, τις λύπες, τους καημούς της νησιώτικης ζωής, στις «Νησιώτικες Ιστορίες» του Αργ. Εφταλιώτη, που από πολλούς θεωρούνται ως το αριστούργημά του. Έρωτες, οικογενειακές ατυχίες, χτυπήματα της μοίρας αλλά και περιστατικά της εθιμικής ζωής, ξαναζωντανεύουν νοσταλγικά μέσα από τις αναμνήσεις του συγγραφέα…
– Να πάρουμε τα ξινάρια και τις τσάπες και να παλαίψουμε βρε γιε. (Γκουχ, γκουχ – βήχας). Να διώξουμε το λύκο και το χωροφύλακα. Μπροστά τα κορμιά, τα στήθεια ομπρός ούλοι για το δίκιο μας. Να φύγει το κακό απ’ τη γη μας και το κουβέρνο να δει το ζάφτι μας. Δεν αντέχουμε άλλο. Νισάφι πλιο.
Έρημοι ήταν οι δρόμοι! Ωστόσο το δικό του μάτι, μπόρεσε να ξεχωρίσει δυο σκιές, που στεκόντουσαν κάτου στο σταυροδρόμι. Έτρεξε κοντά τους. Ο ένας φαινότανε να παραφυλάει. Και ο άλλος έγραφε στον τοίχο βιαστικά με πινέλο και κόκκινη μπογιά: ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΕΑΜ — ΓΙΑ ΨΩΜΙ ΚΑΙ…
– Αν ερχόταν ο μπαμπάς μας από την εξορία, είπε ο Πέτρος, θα μας τον είχε αγοράσει. Κανένας όμως μπαμπάς δεν ήρθε από την εξορία. Δεν τους άφησαν οι κακοί άνθρωποι…
Είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ, επί 50 σχεδόν χρόνια, επιτίθενται και σαμποτάρουν τις προσπάθειες της Κούβας να βγει από την υπανάπτυξη και έχουν εισαχθεί πολλά μικρόβια στη χώρα, όπως το Thrips Palmi (παράσιτο του πεπονιού) που προκαλεί τον αιμορραγικό δάγκειο πυρετό.
Γέμισες πάλι τη βαλίτσα. Κι έφυγες ξανά… Όχι για μεροκάματο αυτή τη φορά… Κύθηρα, Λήμνος, Μακρονήσι. Σ’ έναν πόλεμο που ο νικητής τα ’παιρνε όλα έπρεπε ο χαμένος να ποδοπατηθεί… Στάθηκες όρθιος, δε λύγισες. Κάποτε τα «ταξίδια» τέλειωσαν. Γύρισες πίσω και πάλι απ’ την αρχή…
Πήγα κατευθείαν στο κέντρο να προλάβω το συλλαλητήριο. Ούτε καν άπλυτα δεν πήρα μαζί μου να πάω στη μάνα μου. Είχα σκοπό. Τη δόλια τη μάνα μου θα την έβλεπα μετά.
