Στην Αμερική, όλοι γελούσαν τότε με την ιδέα και μόνο του σοσιαλισμού, γιατί, στην Αμερική, όλοι ήταν ελεύθεροι. Λες κι η πολιτική ελευθερία μπορούσε να κάνει τη σκλαβιά του μεροκάματου πιο ανεκτή.
Έψαξε η γριά, βρήκε το κεφάλι του γιου της, το δίπλωσε στην ποδιά της και γύρισε στο σπίτι της που την περίμενε ο γέρος της. Το ’πλυναν οι δυο τους, το ’θαψαν κι ύστερα πήραν τους δρόμους.
Αφιερώνεται σ’ όλους εκείνους που θα πουν: «Αυτό δεν αφορά εμένα».
Τον Οκτώβρη του 1956, ύστερα από οκτώμισι χρόνια παραμονής του Γιώργου Φαρσακίδη σε στρατόπεδα εξορίας, θα του χορηγηθεί «τρίμηνη άδεια» με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Στη Λήμνο ο Γ. Φαρσακίδης με το φίλο του Μήτσο Τσάρα, θα αλλάξουνε πλοίο και θα κατέβουνε στην Αθήνα.
“Όταν είχα ολοκληρώσει τα κείμενα, είπα να κάνω χρήση της πάντα τόσο φιλικής διάθεσης του Γιάννη Ρίτσου – μ’ όλη τη βιαστική δουλειά, που όπως πληροφορήθηκα, είχε εκείνες τις μέρες. Να μοιραστώ μαζί του την αγωνία που μ’ έτρωγε και τους ενδοιασμούς για το… τόλμημα…”
Τα οράματα δεν σβήνουν με το θάνατο. Τα παίρνουν οι αγέρες και τα φυτεύουν σ’ άλλους. Γι’ αυτό, πεθαίνοντας χαμογελάς. Γιατί πάλεψες για την πατρίδα σου. Γιατί στάθηκες ντρέτος, κάνοντας πάντοτε το καλό.
«-Και ποιος είναι αυτός ο Λένις, πώς τον είπες…Πού γίνονται αυτά;» «- Μα στη Ρωσία, δεν τ’ άκουσες;» «- Πού να τ’ ακούσω; Πρώτη φορά ακούγω για μέρος που δεν έχει πια πλούσιους και φτωχούς. Ώστε γίνεται αυτό;»
Στις 5 του Σεπτέμβρη 1943, άρχισε να λειτουργεί το κολαστήρι στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.
Ως πολεμικός ανταποκριτής της καναδικής εφημερίδας «Toronto Star» ο Χέμινγουεϊ είχε βρεθεί αυτόπτης μάρτυς στον τόπο της καταστροφής και την είχε περιγράφει σε μια σειρά άρθρων του, που εκδόθηκαν το 1985 σε βιβλίο με τον τίτλο: «Dateline: Toronto».
Στις 30 του Αυγούστου 2006 έφυγε από τη ζωή ο Αιγύπτιος νομπελίστας συγγραφέας Ναγκίμπ Μαχφούζ, που θεωρείται ως ο πιο γνωστός εκπρόσωπος της αραβικής λογοτεχνίας.
